Сяджу у цяпле,
гляджу у акно -
зноу на вулiцы мяце.
Завiруха так злуе,
цяжка дыхае, сапе;
з неба цягне валокно, -
мабыць, жыта меле хто
цi праз збаны лiе малако?!
А нiчога не вiдаць –
хоць скачы, хоць плач,
а нiчога не чуваць –
хоць гарлуй, ды без удач.
Пэуна, чысцiцца пярына,
быццам, выбiвае уся краiна.
Вылятае белы пух -
што, здаецца, выб`юць й дух.
Пэнзаль у рукi узяла зiма,
каб сiяла да вясны зямля, -
белiць i не томiцца сама.
Раць памочiикау тут немала:
ветры буйныя лятаюць -
снегам вочы засцiлаюць;
чарнатварыя хмурыны -
падаюць пух для пярыны;
Дед Мароз iзноу прымчау -
ураз усе шыбы распiсау,
а Снягурачка унучка -
падавала фарбу хутка.
Коле вочы бялiзна -
валадарыць гаспадыня чысцiня.
Сяджу у цяпле, гляджу у акно
© Copyright: Софья Коневега, 2017
Свидетельство о публикации №117021610132
Свидетельство о публикации №117021610132
Рецензии