12, 02, 2017
Так было заўжды.
І толькі проза для мяне была
Аддушынай
Зімовай ноччу
Мо да самае зары.
Але вось так ,
І раптам,
Быццам бы знянацку ,
З душы маёй радкі
На волю сталі рвацца.
Цяпер жыву я з імі...
То, мабыць, нейкая тут
Хімія ...
Свидетельство о публикации №117021203779