Любо i каханне
Не падобна яно на любоў.
Да дзяцінства вяртанне,
Куды хочацца трапіць ізноў.
То як рэчка без дна
Ў цішыні прыгажосці.
І вакол навізна,
Куды кліча нас хтосьці…
Гэта – Вера спрадвеку,
Чые зерне ўзышло,
Стала для чалавека
Гаспадыняй яго.
Побач крочыць з любоўю…
Як жа ім параўнацца?
Што тварыцца з крывёю,
Здолеў як закахацца?
Там пануе каханне:
“Ты прабач мне, сястрыца!
Бо калі мілаванне –
То мая таямніца…”
Свидетельство о публикации №117020712438