Мы любiлi сядзець да зары
на пясчанай адмелi ракi,
дзе спявалi для нас салау’i
ды кацiлiся зоркi з гары.
Ix пяшчотна цалавала вада,
шапацела:"Бай - бай" асака
ды качала на хвалях рака -
зорак малых, як мацi дзiця.
Xутка вочкi свае захiналi,
на дасвiццi ужо засыналi
i кацiла без зорак вадзiца:
- Не магу я на iх надзiвiцца!
A па гладзi рачной паплыла,
серабрынкаю сцежка мала
i кiшэла над ей машкара,
даганяла iх рыб дзетвара.
Bугалек праглынау аганёк
i сышоу ужо на нет касцярок,
залiваецца чырванню неба -
развiтацца с табою патрэбa.
Мы любiлi сядзець да зары
© Copyright: Софья Коневега, 2017
Свидетельство о публикации №117020611286
Свидетельство о публикации №117020611286
Рецензии