Канцэрт жывой музыкi для самых даверлiвых

У Верхнім горадзе шпацыраваў бязлітасна халодны лютаўскі вецер. Люты. Што месяц, што норд. Ці то ост, ці то вест. Надвор'е не прадугледжвала з'яўлення
жадання прагуляцца. Нават птушкі, якія рэдка пакідаюць невялікую прагулачную тэрасу ля Свята-Духава Сабору, кудысьці зніклі.

Толькі-толькі  скончыўся калючы сняжок, ён яшчэ нават не паспеў пакрыцца бруднымі слядамі пешаходаў. Наадварот ляжаў, бы лёгкая таропка накінутая шаль на лаўках, чары фантана, парапетах, запрэжцы, быццам бы ненадоўга пакінутай ля пад'езда добранькай паненкі маладым круцелем.

Дакрананне да вушэй пары гнядых, верагодна, стала прыкметай на шчасце, дзякуючы чаму слыхавы апарат амаль чорных бронзавых конікаў адліваў высакародным залацістым арэолам.

Прырода паклапацілася пра тое, што коні чуюць лепш, чым людзі. Напэўна нават нежывыя ... Халодныя як сталь ...

Наўскасяк ад пралёткі заўважаю цікавы дэкаратыўны ўслончык. Па спінцы адліты коннік: рыцар з апушчаным на твар забралам, які гарцуе па сьпіне зрынутага крылатага дракона.

Надпісы на рускай, беларускай і англійскай абвяшчаюць: музычная лаўка ў гонар выдатнага сына Айчыны Агінскага Міхаіла Клеафаса.

Прысаджваюся, курчачыся ад нязноснага ветру.

Ціха. Дзе ж музыка? Раз ужо выразна выгравіравана "музычная". Верагодна, пажартавалі. Золь прымушае ўстаць і працягнуць шлях.

І раптам! Зусім нечакана ...

Гэтыя гукі ні з чым не зблытаеш: Развитанне в е Радзимай.

Трапяткія, зачаравальныя акорды гучаць з тужлівай самотай. Не  застаецца ні адной думкі: музыка напаўняе сабой згубленую душу.

І ўсё ж такі яна музычная, хоць і гучыць толькі для мяне. Толькі ў маёй галаве:

Сонца праменне стужкай вузкай
Ператкала помны вечар.
Край бацькоўскi, край мой беларускi,
Я табе кажу на развiтанне:
«Да спаткання, да сустрэчы».
Я табе кажу на развiтанне:
«Да спаткання, да сустрэчы».

Водар закiнутага саду,
Ў небе зорка Мiлавiца,
Таямнiцы паркавых прысадаў
Пэўна, неаднойчы на чужыне
Будуць мроiцца i снiцца.
Пэўна, неаднойчы на чужыне
Будуць мроiцца i снiцца.

Зноў залунае наш штандар,
Палыхне ўначы пажар,
I паходнаю трубой
Зноў паклiча нас з табой на мужны бой
Мая Радзiма край адзiны.
Да яго з выгнання
Шлях вяртання шлях змагання.

Ростань на ростанях краiны.
Ранiць думкi шлях абраны.
Прагне сэрца ў родныя мясцiны
I Радзiмы вобраз ажывае
Растрывожанаю ранай.
I Радзiмы вобраз ажывае
Растрывожанаю ранай.

Дахi мястэчак, стрэхi вёсак,
Вежы замкаў i палацаў,
Гонкiх храмаў звонкi адгалосак
Клiчуць да сябе,
Бо немагчыма з гэтым краем развiтацца.
Клiчуць да сябе,
Бо немагчыма з гэтым краем развiтацца.

Зноў залунае наш штандар,
Палыхне ўначы пажар,
I паходнаю трубой
Зноў паклiча нас з табой на мужны бой
Мая Радзiма край адзiны.
Да яго з выгнання
Шлях вяртання шлях змагання.

Волi прагнуць волi,
Воля свет i доля.
Бронi звон ды конi,
Конi- клiч «Пагонi».
Крочым з багны ночы,
З ночы шлях прарочы.

Зноў залунае наш штандар,
Палыхне ўначы пажар,
I паходнаю трубой
Зноў паклiча нас з табой на мужны бой
Мая Радзiма край адзiны.
Да яго з выгнання
Шлях вяртання шлях змагання.

Золак, ахутаны туманам,
Далягляды ў барвах бэзу.
I гучаць нябёсныя арганы,
I жывуць у сэрцы,
I злiваюцца у гуках палянэзу.
I жывуць ў сэрцы,
I злiваюцца у гуках палянэзу.

Зноў залунае наш штандар,
Палыхне ўначы пажар,
I паходнаю трубой
Зноў паклiча нас з табой на мужны бой
Мая Радзiма край адзiны.
Да яго з выгнання
Шлях вяртання шлях змагання.