Здагадліва слухае ёкаты-ўздыхі мора
журботны анел разбуранай карыятыды,
крыламі якога пырхаюць шпаркія чайкі
над берылавай шаллю яшмавай Атлантыды.
Салёная пена песціць раздзетыя пальцы,
макаўкі апельсінавых вежаў лашчаць вока –
шчыльнае ўлонне майго чуйнага сэрцабіцця
ўвабірае манодыі
шэптаў
мастацкіх срокаў.
Хочацца стацца лёткай сірэнавай брызаю,
каб тураваць мосту ўздыхаў,
штормам пад Рыяльта,
каб абвінаць папяровыя брамы палацаў
і мудрагелістыя выцінанкі са смальты.
Жадаецца асядлаць прароцкую чацвярню
залатагрывых вяшчунаў кнігакніжнай згубы,
каб разнасцежыць яхантавае ўваскрашэнне
і павек цалаваць адрыятычныя губы.
Сіляю хісткую споведзь ўсемагутных ільвоў
й сябе адпускаю на іхняе пакаянне,
пакуль мыльныя вусны спалохана сцерагуць
інтэрымарнае,
але цяжкае
развітанне.
Мая чароуная Венецыя
© Copyright: Аляксандра Фагот, 2017
Свидетельство о публикации №117020301622
Свидетельство о публикации №117020301622
Рецензии
Венеція - це казка... Казка про давнину... Сподобалось!
Артур Грей Эсквайр 03.02.2017 19:56 • Заявить о нарушении
Артур Грей Эсквайр 03.02.2017 19:56 • Заявить о нарушении
О, а я вчу українську зараз! Хочу колись почати писати украіньскою... Дуже їі люблю.
А гэта толькі пачатак верша. Мо ноччу скончку. Прынамсі, на гэтым тыдні дакладна павінна скончыць. Дзякуй за словы)
Аляксандра Фагот 05.02.2017 01:56 Заявить о нарушении
А гэта толькі пачатак верша. Мо ноччу скончку. Прынамсі, на гэтым тыдні дакладна павінна скончыць. Дзякуй за словы)
Аляксандра Фагот 05.02.2017 01:56 Заявить о нарушении