***
Як хутка вечарэе за акном:
Вось-вось была святлынь, а зараз – цемра,
І мроі ўздоўж пабеглі табуном…
Дзень адышоў. Ды не бяры да веры,
Што адблішчэла даль, як аксаміт,
Малінавы агонь спаліў аблокі…
У торбачку збіраючы блакіт,
Прыстала ноч, бы з доўгае марокі...
Прысела, павяла сваім крылом,
Крануўшы пер’ем месяцавы рогі,
Ахутала салодкім крэпкім сном
Чыесьці мары, клопат і трывогі.
На золку загарыцца новы дзень.
Трымаць яго за хвост - дарэмны спрыт.
Мароз і спёку, сонейка і цень
Прымі, як дар, і адпусці ў нябыт.
***
© Copyright: Светлана Рыжкова 3, 2017
Свидетельство о публикации №117012910756
Свидетельство о публикации №117012910756
Рецензии