Дзед Шэрхан

Памятаю, выпадак такi -
След заставiу у жыццi,
Прауда, цёплы i жывы,
Хоць i страх быу немалы.

Поуна хата, як заужды -
Пазбiралiся людцы
Ды гулялi у карты
У майстэрнi, ля сцяны.

Захацеу наш дзед Пятро,
Паглядзець яшчэ кiно -
Телевiзар куплены ужо,
Але у пакоi быу ажно.

Сам маленькi i худы,
Вельмi бордзенькi, жывы;
Нос вялiкi i таусты,
I яго Шэрханам звалi мы.

Мо з-за носа смешнага таго -
Ну, так прозвiшча лягло.
Ён  так мульцiкi любiу,
Што дзецьмi iх i глядзеу.

На стале ляжалi два шнуры
Ды яшчэ,  аднолькавы былi.
Не глядзеушы ад чаго -
Сунуу дзед адзiн у святло.

Вось бяды дык нарабiу -
Телевiзара спалiу:
Дым катлуе i смурод iдзе!
Ох, а як жа, памагчы бядзе?

Ён на двор да нас бяжыць
I так моцна галасiць:
- Што ж я, дзецi, нарабiу,
Пэуна, й  хату запалiу

Не кiно ужо тут было -
Ён збялеу, як палатно.
Толькi у хату мы зайщлi
Ды прычыну ураз знайшлi -

Кiпяцiльнiк наш гарыць,
Што на лавачцы ляжыць.
Дзед жа  сунуу у святло -
Замест телевiзара яго.

Адпаiлi дзеда мы вадой,
Абдымалi усе яго гурбой,
А праветрыушы пакой –
Фiльм глядзeлi чарадой.