Быццам у казцы пажылi

Эх, дауно калiсь былi,
багачы вясковыя бацькi -
от дзяткi у сям’i раслi,
быццам,  белыя грыбкi!
Сатрасалiся  ад смеху i дамы,
як збiралiся на вечаркi
у зiмовы доугi вечары:
байкi баялi,  казкi
малым дзеткам на пячы;
рэзалi старыя  у лато,
а бывыла у карты, дамiно.
Найсмяшней была гульня
выкупляцi фанты у купца.
Так крычалi:
- чый то фант i чаго ён варт.
Вось тады ужо быу не жарт -
усё выконвай хутка, брат.
A жаданнi розныя былi -
надрывалi смехам жываты.
    Як прыходзiло цяпло -
беглi дзецi у сяло.
Там ля кожнага двара
была музыка свая:
хто гармонiк расцягау,
хто гiтараю брынчау.
побач дзеукi галасiлi -
пятухоу нават будзiлi.
Ад прыпевак звон iщоу
да суседнiх пятачкоу
i стаяу наукола смех.
так  вяселле завялi,
што цягнулiся шнуры
к нам ваякау з-за ракi.
   Было многа шчэ пацех:
збудаваны на гары арэлi,
дзе па двое усiх щугалi
аж ад жаху замiралi,
бо высока узляталi;
дактарамi мы былi
i здаровымi раслi
усе дваровыя жыльцы.
А зiмой с калядкамi хадзiлi,
ды з гары у сугроб ляцелi.
Не сядзелi i у мяцелi -
разам з ею  мы гудзелi.
           Bось сусецкая сямья
iх дачка - равеснiца мая.
Час прыйшоу i яна -
вышла замуж за хахла,
за укрaiнца-малайца.
Ен павез яе дамоу
у горад майстрау, рыбакоу.
там хлапцы будавалi караблi
для вялiкае страны.
I яны щчасливыя жылi,
а праз некалькi гадкоу
ужо раслi  двое дзяткоу.
А як дзецi падраслi
ды багацця трохi нажылi -
к дзеду з бабай прыязджалi,
мяне у госцi запрашалi,
але былi нейкiя  прычыны –
не даехаць да Украiны.
Ды сябровачка  мая,
ход прыдумала сама -
мне даверыла дзiця,
кабы  яго я -
у Мiкалаеу прывязла.
А у мяне тады свая,
дзетка малая была.
Што ж ты зробiш!?  -  палячу,
дзiцё мацi адвязу.
Без усякае бяды,
былi у Мiнску  у вечары.
А пасля  аэрапорт -
добра селi у самалет.
У мяне балела галава
за чужое, за дзiця.
Ды пачауся тут канцэрт,
праз увесь доугi самалет
заглядау на нас народ –
бо мая, так крычала,
як магла.
Прыляцела бортсястра
ды  пытала:
- Што бяда?
Тут пакеты, вось вада.
А дзiця:
- У мяне залажыла вуха, два!
Ды сябровачкi дачка
цiха голас падала:
- Мы так хутка даляцiм,
толькi трошкi пацярпiм.
Як гадзiну праляцелi -
Дык на землю крылы селi.
Сустракала нас зямля
i сябровачка мая.
А затым былi мы госцi!
Я зусiм  не памятаю,
каб балела штосьцi.
Хоць гулялi, мо тры днi
Былi iхнiя кумы
i у кумоу мы былi  госцьмi.
Нас на мора завязлi,
не забылi, хоць  пiлi.
Дзiма, Танечкiн, сынок,
каля мора зняу дамок.
Aж ад сонца пачарнеу,
як сяледка прасалеу.
Не вылазiу ен з вады
цярусiлi хоць  дожджы,
каб не моклi валасы
парасоны нам далi
i да мора павялi.
Хвалi-волаты былi
ды пад iх ныралi
смелыя  хлапцы.
Мора то высока узлятала,
то на бераг напаузала,
а на заутра сонейка сiяла.
Мы на беразе ляглi,
сонца грэла нам  бакi,
галову хавалi у цяньку 
ды халодную пiлi ваду.
Як магнiтам нас цягла -
та марская сiнява,
што бяскрайняя была.
Люстра воднае нас звала
i на хвалячках качала
аж да вечара не адпускала.
Цэлы тыдзень правялi,
быццам, у казцы пажылi.
Мне i зарас цепла на душы,
як успомню тыя мiражы.
      Нас так добра гасцявалi,
Яшчэ лепей праважалi,
Быццам, я была сястра,
што прыехала з даля.
Падарункi, сяброукiны сяброукi,
надарылi без усякае улоукi!
Не змагла усяго забраць,
каб было хоць ручак пяць,
шкода, усяго iх  толькi дзве
ды малая шчэ пры мне.
Зорка iхняга дабра -
у дарозе берагла.
Целяпалi мы дамоу
болей  трыццацi часоу.
То паездачка была –
сiлы добра адняла.
Вось i Мiнск –  пярон
трэба свой знайцi вагон.
Я адно заставiла дзiця -
за бiлетамi пайшла.
Як стаяла у чарзе –
галасiла пра сябе.
Без прыгляду, як яно
на пяроне там адно?
Як убачала, што спiць
мяне стала калацiць –
гэта быу такi урок
я тады дала зарок:
- хай прападзе усе дабро -
толькi б дзiцятка было!
А прыехаушы дамоу
нам устроiла iзноу:
- Дзеду, на, папi  мiнеральнае вады.
Дзеда  добра адхлябануу.
адплявауся, а затым загаварыу:
- Унучка, а  чаму саленая такая?
- А-а-а, бо яна ж марская! -
смеючыся унучка адказала.
- Гэта, дзеда, я сама, воду прывязла,
каб паверылi, што я - на мoры была.
Дзед унучку цалаау,
ды высока угору падкiдау.
доуга шчэ успамiнау,
як  ваду марскую прабавау.
Не папало болей мне
Быць у той, у старане.
Але зараз час такi –
са усiм светам  гавары.
Бачымся с сяброукай мы
i сябруюць нашыя дзяткi.