Выпадак з жыцця

У  зiмку адну,
у вячэрнюю пару,  -
званок даляцеу
праз снежну пургу.
Ды  голас адразу
пазнаць не магу.
А голас мне шэпча:
- Матулька, то ж я,
дачушка твая.
Дапамога патрэбна
мне зарас твая.
  Адразу паехаць
нiяк не змагла,
бо мацi старая
у хваробе злягла.
Праз тыдзень яна
адпрауляла сама:
- Ты ехай, дачушка,
ды унучку глядзi,
а я памаленьку
пабуду адна.
У сталiцы  была
ужо гэтага дня.
Пытаю:
- Дачушка,
дзе лекi твая.
- Сiроп я пiла,
што дакторка дала.
- Добра!
Ногi сагрэла,
масаж ей зрабiла,
травы заварыла,
напiцца дала.
Назаутра яна
да лякаркi пайшла,
што у хаце была -
сама захварэла,
бальнiчны узяла.
Новы дыягназ
ужо прынясла,
Прауда, антыбiетык
прасiла сама
дачушка мая.
Мы разам  прымалi,
бо «цёпла» у вагоне
даехаць было -
так ногi прамерзлi,
за горла узяло.
 Дачущцы палегкi
нiяк не было:
Кашлям душыла,
Дыханне у горле
яе перакрыла -
аж сэрца маё
ад страху застыла.
Мабыць, iнстынкт -
жыццёвы у яе уключыуся,
напэуна, Гасподзь
над ей нахiлiуся,
бо вады адхлябнула,
паветра хапiла
i толькI тады
мяне схамянула.
103 запрасiла.
Прыехалi хутка
ды дапамогi iх гулька.
Наступныя ночы
са страхам чакалi,
бо хуткую зноу выклiкалi.
Прыедзе дапамога хуткая
i  скажа:
- Халоднай вадою
тварoк  аблiвайце.
i так да жыцця
яе вы вяртайце,
або нашатыру ей
пад носiк  сувайце.
Рукамi развядзяць
ад чаго удушша
нiяк  не знаходзяць.
Так мы удваiх
заставалiся з бядою.
Мо сутак чацвера
нi  хвiлi не спалi.
З бальнiчным  у бальнiцу -
пайшлi  мы з дачкою.
Ды дзе там, сказалi:
- Два тыднi сядзелi -
ужо вы здаровы,
да працы гатовы.
Адправiлi толькi
здаць  аналiз  на сою.
А тыднi ужо два
што вы лячылi?
I злосць мяне,людцы,
вось тут ухапiла.
А здаушы  аналiз
 з гадзiну чакалi.
 - Вось вынiк,
павышана соя
яшчэ нездаровы. -
сястрыца сказала
I з гэтым лiсточкам
 пайшлi мы да зама.
(у гал. урача дзеры замкнены)
А перад гэтым -  да лора
я цiха схадзiла:
заглянуць у горла
дачкi папрасiла.
Квiточка яна не спытала,
але паглядзела, як абяцала.
Заглянула у горла
i галавой пакiвала.
Iнгалятар хутчэй
купiць прыказала.
Тры днi я  лячыла.
Ад лора лякарства
дзiця  удыхала.
Тры днi - для  хваробы
было вельмi мала,
прауда, лягчэй усе такi стала.
Ды толькi вяртаемся зараз да зама.
Яна тэлефона ад вуха
нават  не адарвала
з намi так размауляла.
Кажу, щто на працу
яе адпрауляюць,
два тыднi хваробы шукаюць,
што лячылi ня знаюць
i, нават, аналiз
анiякi не бралi.
Удушша такое,
што  хуткую -
кожную ночку выклiкаю
Аслабла яна,
тры днi,
як у лора былi.
тэмпература i павышана соя.
Што гэта такое?
Яна яшчэ хвора!
I што пасля гэтага чую:
- Збярэцца кансiлiум
няхай вырашаюць:
закрыць ей бальчны
цi адкрыецца новы
Кажу на дачушку:
- Давай адсюль  пойдзем,
бо тон павышаюць,
спагады не маюць,
пра людскую павагу,
пэуна, не знаюць,
a прауды - трэба шукацi.
Пайшлi i пачалi апускацца
Ды раптам  ад кашлю
стала дзяуча задыхацца.
Крычалa, не памятаю,
мабыць, што моцна,
спалохалася, пэуна, i тая сястрыца,
якая нам дзверы адкрыла,
дзе бегла вадзiца.
Пацiху прыйшi
у чарзе мы чакалi,
Ды шэпча дачушка:
- Ну, колькi трывацi?
Дзiвосна мне стала,
лякарка сама,  пра нас запытала,
бо там ужо замша стаяла.
Аналiз узяушы,  пра лекi пытала.
Успомнiлi раптам павагу людскую,
i голасам цiхiм ужо  размаулялi
зарас  i лора да кабiнетa прызвалi.
Яна тут пытае:
- Лекi  ты  брала?
- Толькi тры днi,
- Тры,  гэта  лякарня малая,
 да працы ты, зусiм не гадная!
Тыднi два з хваробай яна ваяваала,
ночанька спакайнейшая стала -
от хвароба якая.
Наглядзеушыся на усе
так я нарвавала,
што мне кепска
у сталiцы  стала.
Хуткую цяпер дачка выклiкала,
а яна - у момант прылятала.
Цiск мой апускала,
Боль сардэчную знiмала.
Каб яе добра лячылi
то б бяда не стала.
Выпадак такi  нават  не здзiуляе -
наша медыцына - моцна так кульгае,
што у раёне,
што у сталiцы
рознiцы  не мае.
Можа, хто i з вас
быу у сiтуацыi якрас
у якой была i я,
як хварэла
любае дзiця.