Мой любы домiк...

К 85-летию моей любимой бабушки Елены Мефодьевны ...

Сумна мне адной у вёсцы,
Восень усё святло крадзе.
Вельмi я люблю, як хтосьцi
Летам да мяне iдзе.

А калi машына едзе,
Я заўжды гляджу ў акно -
Цi праедзе, цi прыедзе,
Весялей мне ўсё адно.

Ну а ўзiмку я гасцюю
У дачушак дарагiх.
Месяц у адной сялую,
Месяц - весялю другiх.

Добра мне ў iх жывецца,
Кормяць, быццам на забой,
I вадзiчка з крана льeцца,
Светлы, прыбраны пакой.

Я люблю сваiх дачушак -
Даглядаюць  - высшы клас!
Але ж не прывыкну - ванна ...
Я люблю свой просты таз.

Ля калодзежа каторы -
У iм магу я прасцiрнуць
I пасудзiну памыю,
Толькi б лета мне вярнуць.

Лаўка, што стаiць ля ганка,
Снiцца мне! Хачу дамоў!
Надаела гэта манка,
З печы хочыцца блiноў!

Мой гародчык сэрцу мiлы
Нейдзе снегам занясло.
Ох! Схапiла б зараз вiлы,
Ды здароў'e ўжо нi то!

Не бядую, мне за тое
Можна смела паляжаць.
Завалюся я за печку,
Каб што-небудзь пачытаць.

Ну цi скора ж вясна прыйдзе?
Дачакацца не магу!
Сабiраю я адзенне,
Суну у валенак нагу!

Я, пад'ехаўшы пад вёску,
Як убачу елак вал,
Скiну хустку, хай прычоску
Развявае ветра шквал.

Маладзею тут душою,
Родны кут мне сiл дае!
Ты чакай, мой любы домiк,
Я прымчуся па вясне!
                17.01.2017