Галактион Снег

Так сильно я люблю сиреневого снега
Покрывало девственное под мостом.
В нем чувство горечи, влажное и холодное,
и любви такое терпение.

Дорогая! Душа наполняется снегом:
Дни все бегут и я старею!
Зачем я пришел на эту землю,
Чтобы быть пустыней синей снежной бархатной...

Ох! Судьба моя!
Январь избрал меня другом,
Но твои, как снег, бледные руки
Всегда в моей памяти ...

Дорогая! Вижу... вижу твои руки
Бессильные...склонившиеся к снежному венцу,
Мелькнет....исчезнет и опять мелькнет
Платок твой в этой пустыне.

Потому люблю я снега, цвета фиалок,
Свежий слой под мостом нашей реки.
Чувство скорби нахлынет и растает,
Как белые лилии , сорванные погибшие
Сложенные в ряд...

Снег! Того дня весть синяя, благая,
Усталым сном ложится на мои плечи.
Как спастись мне от этой зимы,
Как унять ветер ретивый!

Дорога жизни - игра....медленная...
Ты уходишь одна...совсем одна...
Но я люблю снег, как очень давно в голосе твоем
Я так любил грусть скрытую.

Тогда....тогда был влюблен, тогда был согрет
Светлым сиянием тихих дней,
В распущенных косах твоих листья полевые
И ветер, играющий с ними...

Я жажду тебя, жажду сейчас!
Как бездомный жаждет крова,
Но передо мной лишь я
И мое одиночество.

Снег! Этого дня весть синяя, благая,
Уставшими снежинками ложится на мои плечи...
Как спастись от твоей зимы!
Как унять ледяной ветер!


Галактион Табидзе
Перевод Лана Авидзба


Рецензии
მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის

ქალწულებივით ხიდიდან ფენა:

მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის

და სიყვარულის ასე მოთმენა.
ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:

დღეები რბიან და მე ვბერდები!

ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ

უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.
ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:

იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,

მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება

შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.
ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს,

უღონოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.

იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს

შენი მანდილი ამ უდაბნოში...
ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის

ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,

მწუხარე გრძნობა ქროლვის, მიმოვლის

და ზამბახების წყებად დაწვენა.
თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი

და დაღალული სიზმრით დამთოვა.

როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,

როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!
არის გზა, არის ნელი თამაში...

და შენ მიდიხარ მარტო, სულ მარტო!

მე თოვლი მიყვარს, როგორც შენს ხმაში

ერთ დროს ფარული დარდი მიყვარდა!
მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ

მშვიდი დღეების თეთრი ბროლება,

მინდვრის ფოთლები შენს დაშლილ თმაში

და თმების ქარით გამოქროლება.
მომწყურდი ახლა, ისე მომწყურდი,

ვით უბინაოს - ყოფნა ბინაში...

თეთრი ტყეების მიმყვება გუნდი

და კვლავ მარტო ვარ მე ჩემს წინაშე.
თოვს! ამნაირ დღის ხარებამ ლურჯი

და დაღალული ფიფქით დამთოვა.

როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი!

როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!


Лана Авидзба-Заалишвили   29.06.2018 12:47     Заявить о нарушении
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.