Мы ў старасці вяртаемся туды,
Дзе нашы мары вырасталі ў неба,
Дзе першы крок і першыя сляды
Упершыню аднойчы кожны зведаў.
Звівае памяць думкі, нібы ніць,
Вяртае нас да тых крынічак белых,
Дзе мы маглі з бацькамі гаманіць,
Абагачаць свае пазнанні ў веры.
Ах, памяць-памяць! - кружыць успамін
Над хатай новым клінам жураўліным.
Там, сярод гронак выспелых калін
Жывуць часоў мінулага хвіліны.
Вяртанне
© Copyright: Валерий Познякевич, 2017
Свидетельство о публикации №117010405202
Свидетельство о публикации №117010405202
Рецензии