Пад час хрысцінаў Васілісы,
Унучкі меньшай ад дачкі,
Такі вось роздум асабісты
Напоўніў гэтыя радкі.
Маё жыццё спыніцца мусіць
Як і бацькоў, як і дзядоў,
Ці прашчураў, што з Беларусі
Свой род вялі з сівых вякоў.
Але ж пакуль не склаў я крылы,
Пакуль развагу не згубіў,
Удзячны лёсу, бо шчаслівы
Унукаў нянчыць дарагіх.
А ўбачу праўнукаў прыгожых
(Калі ўжо ўнукаў пажаню),
Удзячны буду табе, Божа,
Што я не жыў упаражню.
Не паражня
© Copyright: Николай Пасеев, 2017
Свидетельство о публикации №117010102854
Свидетельство о публикации №117010102854
Рецензии