Мроя.
Прыходзіць, нанава люляе,
Гушкае, быццам дзіцяня,
Нас мроя, зьвечна маладая,
З нетр адгудзеўшага жыцьця.
І тло зсыпаецца трухою,
Каростай болек, іх луской,
І што ад нас яшчэ жывое,
Устае вясёлкай над тым тлом.
І адчыняе зноўку вокны,
І зьзяе пырскамі расы,
І ўсё жыцьцё тваё - бяздоньне,
І ты ў ім - пеўнік малады.
-20.11.16.
Мроя
© Copyright: Михаил Кортелёв, 2016
Свидетельство о публикации №116122901670
Свидетельство о публикации №116122901670
Рецензии