Досыць. басня

 

У дальнім надта закутку
сядзеў павук ля павуціння.
Было казурак і яму,
няхай не шмат, але бязвінных.

Так без атруты б і пражыў
жыццё сваё як памяркоўны...
Бяда прыйшла не ад сцяны,
і не з паветра, - схвапнай воўнай.

Брывом бы, нават, не павёў
павук з удачы нечаканай.
Па павуцінню у яго
сем павучых знайшло загану.

Ім  мала месца там было,
і павучыхі забівалі.
Не, не казурак, не яго, -
саміх сябе пры ім хавалі.

Так павуцінне ля яго
амаль усіх і пахавала.
І той павук забыў шасцёх,
не даўшы толькі сёмай джала.

« Якім вас ветрам занясло?», -
спытаў павук, лічы кабету.
- Там... Нечаканае жыццё,
святло там цемрай, дзядзька збеглы.

Там заяц воўкам, пеўнем ліс...
З чаго так стала ў гэтым свеце?
Мне, павучыхе, не ўцяміць.
Ты, растлумачыш мо,
да смерці?

- Я не цікавіўся жытлом.
Мой родны кут мне надта мілы.
- Дык вось чаму. З разведкі  плён,
пакуль не досыць.

І забіла.

На фота  і ў руцэ - "каракурт" ( чорная вдова)

Афармленне басні ажыццяўлялася пад музыку групы Белый Орел-Просто одинокая волчица.