Як свет зары, як ружы Леля,
Пунсовы квет яе шчакі;
Як у мадонны Рафаэля
З маўчання голас трапяткі.
Сабе раўня, пакора лёсу,
Не шчырасць тая, не цемра плёсу,
Наўмысна, здавалася, яна
Сюды для шчасця ідзе адна.
Ды мір каго не перакроіць?
Што найсапраўднае не ткне,
Душу якую не праткне,
А самахцівасць акароціць?
І чыіх не спакусне вачэй
На строі з маскамі ярчэй?
(1814~1841)
М. Ю. Лермонтов. Як свет зары, як ружы Леля
© Copyright: Виктор Шатило, 2016
Свидетельство о публикации №116121803502
Свидетельство о публикации №116121803502
Рецензии