Наташа

Ружовым светам радуе свiтанак,
Застыла бездань ад зямлi i да нябёс…
Незабываемы далёкi ранак,
Зiма, пушысты снег, шэрань, мароз…

Я еду з бацькам праз зiмовы лес,
Якi чаруе прыгажосцю фантастычнай,
А мы спяшаемся у раён, у Ельск,
Там у раддоме мама i сястрычка,

Што нарадзiлася шэсць дзён назад,
Мы з бацькам падбiраем ёй iмЯ,
А дома нас чакае Вова, брат,
И Мiша, меншы, уся наша сям*я.

Iмя мы падбiраем памяркоуна;
Маруся, Света, Таня, можа Даша?
I потым сходзiмся удваiх: Наташа!
Наталька, Нуль, Наталiя Пятроуна!

Я ужо хадзiла у пяты класс,
I маме, як магла, дапамагала,
Яна з павагай вырасцiла нас,
Усiх любiла, пеставала, шкадавала.

Iшлi гадЫ, сястрычка падрастала,
I радавала усiх у нашай хаце,
Апораю для нас з братамi стала,
Калi пакiнулi нас рана бацька, мацi.

Прыгожы тварык, смех-званочак,
Лукавы погляд ясных вочак,
Разумнiца, пястушка, азарнiца,
I лепшая у школе вучанiца!

Сястрычка нiбы кветачка купальнiца,
Што сонейкам iскрыстым расцвiла.
Дай Бог табе кахання, светлай радасцi,
Здароуя, шчасця i цяпла!

Мой родны, дарагi мне чалавечак!
Паклон табе да самае зямлi…
Люблю цябе i удзячна буду вечна,
Бацьку i мацi, што жыццё далI!