Смерць на узлёце

Любіла маці Рабку курапатку
Пяшчотай абвівала кожны дзень
Мацнела птушаня,хоць бі ў аладкі
То на высокі куст , а то пад пень,
Узлятала кулем,кідалася да долу
З стараннасцю вялікай і натхненнем
Нібы будуе дом,ці круціць кола
З прыродай ў злагадзе і прымірэнні.
Побач з матулей,не адчувала жаху
Кругі над родным полем наразала
У нізе між кустоў сабака лахаў
Егер маніў яго Тарзанам.
Добра знаёмаю сцяжынкай
Свайго не страціўшы прызвання
На дзічыну гарыць іскрынка
Прыбег Тарзан на паляванне.
Не разгубіў сяброўства ён з прыродай
У сэрцы любыя этюды
Ад егера не атрымаўшы згоду
Тарзан абразены на перасуды,
Чакаў з паўночы ён да рання
Схаваўшыся у куст зялёны
Прыціх,затоячы дыханне.
Са справамі азнакамлёны
Добра ведаў стома будзе.
Прылёг хадзьбою утамлёны,
Жджэ птушка шчэ прыльне на грудзі
Не раз шпурлялася ў траву,
Ляцелі смецці ў галаву
Ад вяртлівага пархання
Што пераймала аж дыханне.
Мог бы задраць,ды побач егер
Як шаламлёны –цьфу крычаў
Тарзан быў выхаваны ў меру
Ніразу шчэ не падкачаў.
Егер чымсці быў заняты
І па справам з’ехаў у горад
Не сядзець Тарзану ў кратах
І ў яго заняткаў “мора…”
Нораў свій не перабораў
Не адчуваўшы ў тым бяды
Падпільнаваў ён курапатку
Моцна схапіў яе за крылы
Пабег на ўцёкі,без аглядкі
Ведаў здабытак быў малы
Далёка птушане да дзічы
Але ён кемлівы,ўдалы
Бо ён сабака-паляўнічы!
Не пераборлівы у ежы
Адно хто пападзецца ў лапы
Малы кавалак,але свежы
Нарэшце да яго ён трапіў.
Галаву задраўшы ў гору
Наўцёкі у глыбіні лесу
Каб не выслухаваць дакоры
Дзеля сваёга інтарэсу.
Чырвонае ляцела пер’е
Смакаваў,трымаў прысмакі ў роце
У егера прыдбаў ён недавер’е
Бо птушку загубіў на узлеце.