Адчыняю вокны, зачыняю вочы,
Ты кудысьці знікнуць, разумею, хочаш.
Хай ж у цемру зносіць лішняе паветрам –
На ўскраін пусткі ад жывога цэнтру.
Ноч даруе слабым чорныя памылкі,
І змяняе здрады ў дробныя апілкі,
Толькі не магу я быць на ўзроўні гэтым,
Не даруе сэрца – вось такое крэда.
Вочы рве падманам, вушы паліць крыўдай –
Успаміны шэпчуць: тое не забыта.
Адчыняю вокны, зачыняю сэрца,
Што ўжо не дыша. Што ўжо не б’ецца.
Сэрца
© Copyright: Вероника Крупица, 2016
Свидетельство о публикации №116112800191
Свидетельство о публикации №116112800191
Рецензии