Б. Пастернак. 13. Казка

У час стары, прагонам,
Па краі-цудаўю
Прадзіраўся звонам
Вершнік па рэп'ю.

Ён імчаў на сечу,
А ў стэпавым быллі
Цёмны лес сустрэчны
Вырас праз палі.

Ныла радавое,
Сэрцу заскрабло:
Бойся вадастою,
Падсупонь сядло.

Не паслухаў гонны
І на ўвесь разгор
Узляцеў падгонам
На лясны бугор.

Адвярнуў з кургана,
З'ехаў у сухадол,
Мінаваў паляну,
Горы дзе вакол.

І забрыў у лагчыну,
І лясной сцяной
Выйшаў на звярыны
След і вадастой.

І глухі да зыку
Не жывы чуццю,
Звёў каня без крыку
Пырскам ды піццю.

Дзірка тут шамрэла.
Прад пячорай - брод.
Вогнішчамі серы
Мільгаў уваход.

І ў дыму барвовым,
Засціўшым да зор,
Нечым немым словам
Адгукаўся бор.

І тады тым чарам,
Напрасткі, у міг
Нетаропкім ярам
Рушыў ён на крык.

І ўбачыў гонны,
І даў мах кап'ю,
Галаву дракона,
Хвост і чэшую.

У полымі з-пад зева
Ён гайдаў Сусвет,
У тры абхопы дзеву
Укруціў хрыбет.

Тулава ў змія,
Як канчур біча,
Кіравала шыяй
Да яе пляча.

Той краіны звычай
Палонную красу
Пакідаў здабычай
Яшчару-хмызу.

Краёў тае насенне
Хіжыны свае
Выкупляла пеняй
Гэтай у змяі.

Змей дранцвіў руку
І аплёў гарляк,
Бачачы тугу
Ахвяры абы як.

Паглядзеў з жальбою
Вершнік у высь нябёс
І кап'ё двубою
Адчапіў усур'ёз.

Сцятыя павекі.
Высі. Хмарната.
Воды. Броды. Рэкі.
Гады. Вякоў мута.

Вершнік у шлёме бітым,
Прышыблены ў баі.
Верны конь, капытам
Тупае па змяі.

Конь і струп дракона
Побач на пяску.
Непрытомны гонны,
Дзева ў слупняку.

Ветлы дах не гнеўны,
Сінеча аж відна.
Хто яна? Царэўна?
Дачка зямлі? Княжна?

То, у лішках шчасця,
Слёзы у тры плыцці,
То душа на часткі
Сну і ў забыцці.

То ўваход здароўя,
То астыласць жыл
Ад яе бяскроўя
І ад смертных сіл.

Але сэрцы мкнуцца.
То яна, то ён
Спрабуюць зноў ачнуцца
І адпрэчыць сон.

Сцятыя павекі.
Высі. Хмарната.
Воды. Броды. Рэкі.
Гады. Вякоў мута.

1953



(1890~1960)