Здарэнне пад Новы год

 
-Гумарэска-
       Неяк раз, пад Новы год, крочыў я дадому
       Праз садок, паўз агарод
       Сцежкаю знаёмай.
               Бачу - снег хоць i мяце, няма як укрыцца,
               Падпiраючы  пляцень, стаiць маладзiца.
               Хустка добрая ў яе, ды i рукавiцы,
               Белы твар, прывабны стан –
               Можна  ажанiцца.

       Падыйшоў я да яе:- Што стаiш?- пытаю.
       А яна – стаiць, маўчыць, мабыць, замярзае!
             
               Я абняў яе, як мог, ледзь падняў на рукi,
               Ды ў хату павалок ратаваць ад мукi.
               Уцягнуў яе хутчэй, ды паклаў на ложак,
                Трыма коўдрамi ўкрыў – адагрэю, можа?!
        Хуценька прынёс вiна, ды набулькаў ладам,
        Прыглядзеўся – а яна - снегавая баба!!!
                Божа, што ж я, мо аслеп?! – на сябе злуюся,
                Вось прыпёр у хату снег, думаў, што Марусю.
         Так сядзеў я, гараваў над здарэннем горкiм,
         Ды вiна ўсё падлiваў – рабiў жыццё салодкiм.
                І прылёг каля яе – ночка пралятала…
                Вочы ранiцай адкрыў – дзе ж яна?! – растала!
         Коўдры трэба прасушыць, бо на ложку – мора.
         Годзе! Трэба меней пiць, меней будзе гора.
                Каб цвярозым быў тады, як дамоў вяртаўся,
                Дык бы з бабай снегавой у ложку не валяўся!