I няма куды дзецца...
На падлозе нячутна схаваліся цені.
Дождж таптаўся ля хаты, такі ж, як учора,
Стукаў кроплямі ціха ў мокрыя сцены.
Скалыхнулася спужана полымя ў печы,
Войкнуў ў коміне дым...ці мне гэта здаецца?
Аблізнуўся агонь, дровы ўшчэнт пакалечыў,
А тугу не крануў...і няма куды дзецца.
І няма куды дзецца, ад тугі, хоць ты трэсні!
На стаптанай дарозе згубіўся шлях новы...
Толькі часам былое ў сэрцы ўваскрэсне --
Там гамоніць і плача мой лёс палыновы.
Свидетельство о публикации №116110206892
Верш вельмі вобразны, пачуццёвы. Утульна чытаць. Дзякуй Вам вялікі за асалоду пры чытанні)
Джулия Руд 11.10.2018 18:32 Заявить о нарушении
Плённай Вам творчасці і поспехаў у жыццёвых справах.
З павагай да Вас...
Леонтий Обринский 13.10.2018 17:49 Заявить о нарушении