Мы заўседы імкнемся да зор,
Да старога пажухлага сонца,
Але душы нашы смярдзяць бы тхор
І грукаюць праз вочы-ваконца.
І гэтыя душы-вар;яткі
Крычаць і плачуць у забыцці.
І, быццам сівыя маці-салдаткі,
Нешта шукаюць у небыцці.
У асабістых целах-клетках
Яны скрабуцца аб сцены.
І, мертвыя, вісяць на ветках,
Скручаныя, бы выцягнутыя вены.
Яны заўседы сохнуць ад смагі,
Прагнуць унутранага цяпла.
Ім патрэбна крышку ўвагі,
А не сонечнага святла.
Імкніцесь да вашых душ-калек,
Пакланіцеся ім нізка долак!
Тады паляціце вы людзі навек
Да вільготных спрадвечных зорак…
Мы
© Copyright: Юлия Якимчик, 2016
Свидетельство о публикации №116102911394
Свидетельство о публикации №116102911394
Рецензии