Зимой

Привет, морозный звонкий вечер!
Привет, скрипучий мягкий снег.
Метель не веет, тих и  ветер,
И волен лёгких санок бег!

Мечтами белые берёзы
Под синевой ночной стоят.
И звёзды в небе, точно слёзы,
От холода в ночи дрожат.

А влажный месяц, страж  на поле,
Прозрачный светлый столб спустил,
И ризой - серебром раздолье
Снегов седеющих накрыл.

Взрывайте, кони, их санями,
Медь колокольчиков, звени
Между летящими лесами.
Ты, кровь, кипеть в груди начни!

Максим Богданович

Зимой

Здароў, марозны, звонкі вечар!
Здароў, скрыпучы, мяккі снег!
Мяцель не вее, сціхнуў вецер,
I волен лёгкіх санак бег.
Як мары, белыя бярозы
Пад сінявой начной стаяць,
У небе зоркі ад марозу
Пахаладзеўшыя дрыжаць.
Вільготны месяц стуль на поле
Празрысты, светлы стоўп спусціў
I рызай срэбнаю раздолле
Снягоў сінеючых пакрыў.
Ўзрывайце ж іх санямі, коні!
Звіні, вясёлых бомаў медзь!
Вакол лятуць бары і гоні,
Ў грудзях пачала кроў кіпець.