Прошлае

              Звісае,гнецца бэз
              У нейкім утрапенні,
              Бо без гаспадара,без
              Усё ў запусценні.
              А маладыя клёны
              Бы пусціліся ў скокі,
              Быццам словы-праклёны, -
              Так закрылі яны вокны!
              А дзіравы плот
              Ротам шчарбатым
              Робіць ход навылёт
              Катам ды сабакам.
              Бацька,падпраў плот ты,
              Бо лазяць на сваю патрэбу,
              Гойсаюць шкоднікі каты,
              Дзе трэба і не трэба.
              Як падправіў ён плот,
              Дык разявіў той рот,
              Аж лазіць сталі сабакі!
              Гаспадар ты аніякі!
              Гэта к слову,проста жарт,
              А рэальнасць такая,
              Што горш за пажар
              Кінутая сядзіба такая.
              Няма бацькі даўно:
              Паляцела душа ў вырай,
              І самотна вакно
              Пабачыла белае крылле.
              І вочы сабе закрыла
              Лісцем клёнаў залатых.
              Бо яму ўсё няміла:
              Няма людзей тых,
              Што хату прыбіралі,
              Бы нявесту на пасад,
              І за стол сядалі
              Многія людзі у рад.
              Цяпер няма жыцця:
              На дварэ без руху,
              Нат сабачага выцця
              Не чуваць на скруху.
              Ні вясёлага брэху,
              Калі гаспадар
              З мельніцы прыехаў,
              Мукі белай уладар.
              Ціха ўсюды,цішыня -
              Усё сном пакоіцца,
              Толькі прошлага жыцця
              Здань белая мроіцца.