Жнейка

Жнейка ў поле выйшла рана -
толькі росы спалі.
Працавала так старанна.
А суседзі спалі.
 
Сонейка ўжо паднялося,
абпякае спіну.
Жацi многа засталося -
амаль палавіну.

Стала, Богу  памалілась
да зямлі з паклонам.
З новай сілай нахілілась
жыта жаць пакорна.

На сядзібе ў суседкі -
бур'яны гуляюць,
каласочкі  вельмі рэдка,
квола выглядаюць.
 
Пацягнулася  зпрасонку,
смачна паснядала.
Чуе - дзесьці  жнейка звонка
песню заспявала.

- Вось гультайка - няма жыткі!
Песні ўсё спявае.
Зараз я пажну ўсё жыта,
спяку караваі.

Яшчэ  крыху пасядзела
у  цяньку, як пава.
- Ох,як нешта ломіць цела!
Ледзьве з лавы ўстала.

Бур'янамі ў яе полі,
жыта  заглушыла...
- А за што ж мяне так доля
моцна абдзяліла?!

Сонца за гару скацілась,
пахавала  промні.
Жнейка  нізка нахілілась
ад вялікай стомы.

Зрэшты, усе снапы злажыла,
дзякуючы Бога.
Бо ў Ім - руплівым сіла.
Рушыла ў дарогу.
 
Перайшла  яе суседка:
- Дзе тут праўда, людзі?!
- Каму - густа, каму - пуста,
а што есьці будзем?

- Не гняві, суседка, Бога.
Ён не вінаваты,
што паспаць ты любіш доўга -
не выходзіш з хаты.

На бок з боку павярнешся -
серп твой заржавее.
З пустазеллем застанешся,
пажнеш - што пасееш.

Калі сееш слезы з потам -
радасць пажынаеш.
Будзеш Бога славіць потым
добрым ураджаем.