Не магу ўцяміць, што тое значыць,
Мо душа дагарэла датла?
Вока больш прыгажосці не бачыць,
Сэрца больш не шукае цяпла!
Дзень за днём прад ваччу успаміны;
Сонца бераг ракі хіліць ніц.
На тым беразе постаць дзяўчыны
Вуснаў водар і водар суніц.
Размахнуліся чорныя бровы
Нібы спуджанай птахі крыло
Зоркі-вочы ў час вечаровы
Запаляюць кахання святло.
Цішыня навакол у прыродзе
Мір на сэрцы, спакой на зямлі.
То юнацкая мара прыходзе,
Каб мы марамі далей жылі!
Каб мы марамi далей жылi!
© Copyright: Станислав Шастак, 2016
Свидетельство о публикации №116081009326
Свидетельство о публикации №116081009326
Рецензии