Я люблю цябе, навальнiца...

Я люблю цябе, навальніца,
Люблю твае грымоты,
Твой вецер з подыхам азёрным,
Калі набліжаешся ты
          вялізнай-вялізнай хмарай,
І ахопліваеш усё неба,
Запавольваеш час на нейкую хвілю,
А потым пачынаеш
          віхурыць і гайдаць ўсё навокал.
Уносіш лісце, попел і дым
          маіх расчараванняў.
І я ізноў малады, новы і чысты
Стаю у самым эпіцэнтры твайго гневу,
І адчуваю подых твой,
І бачу моц тваю
          на свае вочы.
Грымоты, грымоты, бліскавіцы,
Біце мацней,
Я заклікаю вас
У падарожжа па абшарах сусвету,
Па дарогах і нязведаных шляхох.
Выпраўляемся апоўначы
          у самую чэрань,
Свяціце мне.
Пакажы дарогу, маланка,
Гайдай дрэвы у той бок
          куды мне наканавана,
І я выйду зь цемры,
Пакіну той дах,
Што хаваў мяне колькі разоў
          ад бедаў і ў непагадзь.
Пашыбую у адной цішотцы.
І няхай навокал
          разбягаюцца людзі і жывёлы,
Шукаючы свой прытулак,
Я знайшоў яго сярод гэтае залевы,
Што хістае мяне
          нібы сцябліну у голым полі,
Куды нахілюся - там мой шлях.
І няма каму сарваць мяне у гэтую ноч.
Усе пахаваліся
          нібы мышы па норах,
Сядзяць у сваіх заможных хатах
          і дрыжаць ад кожнага подыху.
А мне няма чаго баяцца-
Гэта мая стыхія,
І я іду наўздагон той,
Што кранае маё жыццё:
Кожную клетку цела,
Кожную часцінку душы.
Я не здалею цябе абагнаць
          ці затрымаць твой рух,
Непадуладная мне Каралева
          Цемры, Святла і Грому,
          Княжна Бліскавіцы.
Ты пакінеш мяне
          і суровай плынню
          сыйдзеш за гарызонт,
          грукоча на развітанне.
Кроплі ўпадуць на зямлю,
          я на калені ўпаду,
          раскінуўшы рукі
          ў салодкім растанні...