Нехта прадчувае небяску:
Ноччу выйшаў цень на паляванне.
Гэты цень блукае тут спрадвеку.
Гэты цень стаміўся ад чакання.
Ен чакае спакою душы.
А вакол яго толькі крыжы…
Нешта адбываецца наўкола:
Хтосці рызыкнуў пабачыць вечар.
Мабыць, спадзяваўся на анела,
Але з ценем тут была сустрэча.
А наўкола ніводнай душы.
І крыжы… І крыжы… І крыжы…
Праўду кажуць людзі – гэта памяць,
Што спрадвек не згіне ўжо ніколі.
Тут было вялікае каханне…
А зрабілася крывавым болем.
І стаіць у цямрэчы той крыж…
Слезы лле няўдзячны Нясвіж.
ЦЕНЬ
© Copyright: Валерий Соколов, 2016
Свидетельство о публикации №116070406530
Свидетельство о публикации №116070406530
Рецензии