Вечнае
Ад сонца выцвілае неба
І жоўты вожык зжатай пожні
Даруюць пах жыцця і хлеба.
Даўжэе ноч увачавідкі
І не заўважыш як міне
Ліпнёвы прысак. Беллю ніткі
Зноў восень дрэвы ахіне.
Жыццё праходзіць неўзаметкі,
Нам пакідаючы сягоння...
Час спеліць у садах ранеткі
І асыпае срэбрам скроні.
Свидетельство о публикации №116061800470