***
Спадзявання апошняя кропля,
як да вуснаў яе данясці,
не забрудзіць ды і не расплёскаць,
не атруціць тытунем у жыцці?
Няўжо ўсё было так дарэмна:
пацалункі, надзеі, грахі…
Я стаяў прад табой на каленях
І прабачыць за здраду прасіў.
Ты, заплюшчыўшы вочы, маўчала.
Паміж намі сцяна цішыні
З горкай роспачы, крыўды, адчаю
нерухома і сёння стаіць.
Колькі ліўняў сплыло з таго часу,
колькі промняў заззяла ў вакне.
Даравала мне моўчкі: “Застанься…”
Я ж аглохшы сыйшоў сам пазней.
Мяне ў сэрцы няма тваім болей,
смак жыцця з кожным годам гарчэй.
Сляпы лёс твае вусны няволіць,
ад яго нікуды не ўцячэш.
Спадзявання апошняя кропля
ружавее на бледнай шчацэ.
***
© Copyright: Станислав Маевский, 2016
Свидетельство о публикации №116061100219
Свидетельство о публикации №116061100219
Рецензии