Галактион. Луна Мтацминды

Еще никогда не рождалась Луна так тиха и безмолвна
Одета в молчание ночи и сумеркам грустно-покорна,
Подув, голубые тени вплетает в деревьев кроны,
Я тихое, нежное небо такое не помню...
Луна, как цветок ириса с поблекшего ожерелья,
Ласкает печальным светом, и в сне голубого зелья
Чуть дышит волною Мтквари, Метехи сверкает снежность....
Ох...никогда не рождалась Луны вот такая нежность.
Здесь царскою тенью Акаки бредет в тьме ночной-спящей,
О, здесь на могилах старцев розы цветут и ромашки.
Звезды, смеясь, с неба льют тусклый свет, щурясь,
Здесь в сироте ночи бродил Николоз, хмурясь....
И я с лебединой песней в смерть себе дверь открою,
Скажу лишь, как ночь смотрела мне в душу, собой любуясь,
Во сне как , из неба в небо, вдруг крылья мои вырастали,
И как трепетал от ветра мой парус в синеющей дали...
И как приближение смерти меняло мои мотивы,
Как роз лепестки опадали, струи водопадов стыли
В моей лебединой песне, что будит в душе море....
Но разве дорога смерти не розовая от горя?
что на дороге этой лишь сказка - смелость поэта,
что никогда не рождалась тихою ночь, как эта...
что принимаю путь я в обитель великих предков,
что я - певец, и с песней я умираю светлой,
что все стихи вольются в вечности тихой волны,
еще никогда, как сегодня, Луна не была так безмолвна...

Галактион Табидзе
перевод с грузинского Лана Авидзба-Заалишвили


Рецензии
მთაწმინდის მთვარე

ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი!
მდუმარებით შემოსილი შეღამების ქმნარი
ქროლვით იწვევს ცისფერ ლანდებს და ხეებში აქსოვს...
ასე ჩუმი, ასე ნაზი ჯერ ცა მე არ მახსოვს!
მთვარე თითქოს ზამბახია შუქთა მკრთალი მძივით,
და მის შუქში გახვეული მსუბუქ სიზმარივით
მოსჩანს მტკვარი და მეტეხი თეთრად მოელვარე...
ოჰ! არასდროს არ შობილა ასე ნაზი მთვარე!
აქ ჩემს ახლო აკაკის ლანდს სძინავს მეფურ ძილით,
აქ მწუხარე სასაფლაოს ვარდით და გვირილით,
ეფინება ვარსკვლავების კრთომა მხიარული...
ბარათაშვილს აქ უყვარდა ობლად სიარული...
და მეც მოვკვდე სიმღერებში ტბის სევდიან გედად,
ოღონდ ვთქვა, თუ ღამემ სულში როგორ ჩაიხედა,
თუ სიზმარმა ვით შეისხა ციდან დამდე ფრთები,
და გაშალა ოცნებათა ლურჯი იალქნები;
თუ სიკვდილის სიახლოვე როგორ ასხვაფერებს
მომაკვდავი გედის ჰანგთა ვარდებს და ჩანჩქერებს,
თუ როგორ ვგრძნობ,
რომ სულისთვის, ამ ზღვამ რომ აღზარდა,
სიკვდილის გზა არრა არის ვარდისფერ გზის გარდა;
რომ ამ გზაზე ზღაპარია მგოსანთ სითამამე,
რომ არასდროს არ ყოფილა ასე ჩუმი ღამე.
რომ, აჩრდილნო, მე თქვენს ახლო სიკვდილს ვეგებები,
რომ მეფე ვარ და მგოსანი და სიმღერით ვკვდები,
რომ წაჰყვება საუკუნეს თქვენთან ჩემი ქნარი...
ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი!

Лана Авидзба-Заалишвили   17.05.2016 21:22     Заявить о нарушении
My eyes have never seen so lovely
The Moon and sky above
In silenced wrapped it's breathless music
Over Night
Beams of Moon embroider shadows
with the threads of light
(Oh my eyes have never seen it
as lovely as tonight) 2t

when death approaching makes me think
how sweet roses smell
attunes my soul to melodies
that makes all sadness swell
and if that song becomes my last one
denizen of Heaven
Then that song will bring me death
last ecstasy of life...

Oh almighty God, oh let me die beside you
let me sing last song, just one song of love
let me free my song to fly afar to regions high
on the wings of poetry t'will glorify the sky
when death approaching makes me think
how sweet the roses smell
attunes my soul
that makes all sadness swell
Translated by Zaza Zaalishvili

Лана Авидзба-Заалишвили   25.10.2017 13:40   Заявить о нарушении