Перевод польской поэмы о волынской резне. Пока вчерне.
Янина Снопек-Стефаняк
MEMENTO (ПОМНИ)
О, кровь, что Волыни поля пропитала,
Тобой та земля плодородною стала;
Та малость тебя, что в стране мук осталась,
Доселе ждёт правды, как там оказалась.
Где близкие тех, что здесь в пашню зарыты?
Скончались ли сами, иль тоже убиты?
Иль кровь их иной чернозём напоила,
Иль где-то продолжили род свой счастливо?
Страдальцы, что милую кровь тут пролили,
Зачем вы вообще в Украине той жили?
- О, нет! Ведь тогда здесь была ещё Польша,
Как все, мы искали где хлеба побольше.
Тут было земли на продажу полно:
Селись, паши землю и тки полотно,
Строй дом, разбей сад и семью заводи -
За польских парней отдавали девиц,
И местные хлопцы так полек любили,
Что сами на них постоянно женились.
И счастливо жили: трудились немало,
Но щедрая нива труды окупала.
Сёл смешанных здесь в эти годы хватало:
Огромных и средних, сравнительно малых.
Жилось в них соседям легко, хорошо,
Пока злое семя в сердцах не взошло.
Вот явился призрак вольной Украины,
Ради этночисток - диких, беспричинных.
Польша вся в тревоге в этот час жила -
Москалями с немцами поделена была.
И когда соседи принялись болтать,
Что поляков вскоре станут убивать,
Помня отношенья довоенные,
Хлопотами занят повседневными,
Мало кто поверил - всё, попробуй, брось;
Здесь их дом и поле - жили на авось.
Кто же в неизвестность, бросив всё, пойдёт?
На тропе скитальца что бродягу ждёт?
И куда направиться? В Польшу? А мы - где?
Ведь Волынь - рубеж наш, славим Польшу здесь.
В Люблин, в Брест, в Варшаву людям уходить?
А оттуда в лагерь! - Боже сохрани!
Здесь нам сеять должно и доить коров,
Ведь трудиться в поте лях всегда готов.
В общем, не поверили слухам наши люди,
Что деревни целые умерщвлены будут,
Что щадить не станут и детей в утробе,
Что зальют край кровью и сожгут, что смогут.
Тщетно укрываться: где стоял - там сгинул,
Мучили поляков с радостью звериной.
Уж тысячи трупов и море крови,
И лишь единицы людей спасены,
Кто выбраться смог из кромешного ада,
Где лютая злоба плоды пожинала.
И те уцелевшие, многие в ранах,
Бежали из дома с пустыми руками;
Голодны, босы и озябшие были,
И воду из луж, как животные, пили.
От стонов повсюду аж сердце рыдает
И тянутся дни беглецов, как в кошмаре.
Ах, Польша, Тебе лишь родное мы семя,
Себе - земляки, им - змеиное племя.
Смешанные браки уж давно разбиты,
Дети польской крови батьками убиты.
И жена-полячка с ними полегла,
Хоть доселе мужу милою была.
Ветер по селам пустых хат дверями колотит.
Всюду руины и смрад разложившейся плоти
Зверски замученных юных поляков и старых.
Польские Кресы окутаны дымом пожарищ.
Кровь мучеников по полям и по лесам,
Думал враг: лях сгинул раз и навсегда.
А кто и вырвутся из этого ада живыми,
Встретят своих лишь в загробном мире.
Так двести тысяч убиты, словно один.
Плачет от боли, кровоточит и стонет Волынь.
И Бещады стонут - и там тоже самое,
Чудом спасённый ребёнок не встретится с мамой.
Будет он хныкать без куска хлеба,
В лапах врага, в муках отправленный на небо.
Кровь новых мучеников напоит поле,
Оплодотворит эту проклятую землю вволю.
Поляков простые соседи убили,
Хоть те и другие в одном селе жили.
А тех украинцев, что помощь нам оказали,
Бандиты УПА самих убивали.
И тех, кто общей ненависти не поддержали,
Члены УПА тоже жизни лишали.
Неважно, что вчера вместе водку пили
Или внуков совместно крестили.
Ныне же в хату к соседу убийц приглашают,
Ведь «Самостийной Украйне» добра лишь желают.
Но «Акции Висла» время настало вскоре -
Кровь и пожары ушли в историю.
По разным республикам убийц разослали,
Так закончилось их зверское беснование.
Но когда в Европе уже в мире жили,
Партизаны в Польше с бандами всё бились.
На Волынь Россия руку наложила,
Тем о «Самостийной» сказка завершилась.
Жили в русском рабстве около полвека -
Мыслящему всё понятно человеку.
Ныне они «вольны» - прежде ж не бывали,
Ибо лишь в чужих границах проживали.
Правильно ли только вольность понимают?
Всем ли там жилищ с питанием хватает?
Если государства сроду не имели,
То откуда опыт взяли управленья?
Как им знать, что людям для житья потребно,
Сколько школ им надо, фруктов, мяса, хлеба?
Так, живя убого, митингуют, спорят,
И полякам местным вновь резню готовят.
Носятся с тризубцем всюду, где возможно,
А за всё поляков обвиняют ложно.
Снова тлеют угли, пламя вспыхнет сильно,
И увидят в мире то, о чём забыли.
Только Божьей кары час тогда настанет,
Кары справедливой, хоть и запоздалой.
Словно вихрь, погибель палачей настигнет,
Никому живыми не уйти с Волыни.
Кровь страдальцев наших, как потоком, хлынет,
Обвиненьем станет бывшей Украине.
Зашумит волнами, стоны раздадутся,
И от каждой хаты мертвецы очнутся.
По деревне двинутся, все в кровавых ранах,
В них сожжённых сёл народ люди опознают.
Ядом им станет зерно в амбарах наших,
Разложившейся кровью пропитаны его запасы.
Гнев Божий испепелит заносчивую Украину,
Господь сам решит - сколько людей в ней сгинут.
Может, увидев призраков, взывающих об отмщении,
Молодые, в ужасе, за родителей попросят прощения?
Куда спрячетесь, сотни потомков катов,
Когда волосы встанут дыбом от страха?
Коль правит Зло в самостийной их той Украине,
Страна непременно от собственной ярости сгинет.
Пепел в воздух поднимется снова,
С рёвом вырвется пламя и волки завоют.
Ибо истории круг повернулся по-новой,
Ибо всегда та история - лучшая школа.
Кто же не учит её, кто фактам её не внимает,
Пагубных много ошибок такой совершает.
Ваша идея свободной державы умоется кровью.
Польша Волынь возвратит и обнимет с любовью.
Вновь католический ксёндз освятит эту землю,
Где после мук упокоилось польское племя.
Волынь - это ныне огромный погост,
Пусть уж леса насажает в ней Бог.
Ведь только в них столько цветов ты отыщешь,
Чтобы хватило на всех здесь погибших.
Так пусть же курганы с оврагами здесь зарастают,
Пусть жизнерадостно птицы в лесах напевают.
А ты, кровь невинных, ты жди возвращения наших.
Когда эту землю взрыхлит вновь поляк-землепашец.
Придёт юность Польши с песнями своими,
Чтоб воспеть навеки красоту Волыни.
Мир узнает правду - ею захлебнётся,
А благословенье Родины коснётся.
Снизойдёт на время, приласкает Польшу,
Беженцам, что наги, хлеба даст побольше.
Той же крови польской, пролитой в Волыни,
Бог покой даст вечный навсегда отныне.
Август 2013 г.
(перевод с польского - iskander ulmas)
Оригинальный текст:
Янина Снопек-Стефаняк - Помни
© Copyright: Ульмас Искандер, 2016
Свидетельство о публикации №116051010297
Свидетельство о публикации №116051010297
Рецензии
Привет, Саша!
Хороший перевод, достойный. Убивать людей, какой бы они национальности не были, это всё-таки дикость. Я так думаю.
Жму руку!
Скаредов Алексей 16.05.2016 15:35 • Заявить о нарушении
Хороший перевод, достойный. Убивать людей, какой бы они национальности не были, это всё-таки дикость. Я так думаю.
Жму руку!
Скаредов Алексей 16.05.2016 15:35 • Заявить о нарушении
Оригинальный текст:
Janina Snopek-Stefaniak
MEMENTO
O, krwi, która wsiąkłaś w te wołyńskie pola,
Którą użyźniona była tamta rola,
A która w tej ziemi męczeńską zostałaś,
Wciąż czekasz na prawdę, czemu tu zostałaś.
Gdzie są ci najbliżsi, co cię zostawili?
Czy odeszli z życiem, czy ich też zabili?
I czy ich krew w innym miejscu żyźni ziemię,
Czy gdzieś się przedłuży rodu ojca plemię?
O, krwi ty męczeńska, w miłości jedyna,
Po co tobie była wtedy Ukraina?
-Ach, nie! Bo to polskiej ziemi te połacie,
Szukaliśmy chleba, jak dziś wy szukacie.
Było tam ziem wiele wolnych i pod kupno,
Można siać je było, produkować płótno,
Domy stawiać, sady, rozwijać rodziny,
Szły za polskich chłopców tamtejsze dziewczyny.
A tamci chłopacy Polki tak lubili,
Że także się z nimi z miłości żenili.
I było szczęśliwie, a choć trudna praca,
Ziemia urodzajna, a wiec się popłaca.
Powstawały wioski i kolonie całe,
Polsko-ukraińskie duże, średnie, małe.
Żyło im się dobrze, sąsiedzko po prostu,
Póki w serca ludzkie nie posiano ostu.
Przedstawiono wizję wolnej Ukrainy,
Dla czystki etnicznej bez żadnej przyczyny.
Cała Polska wtedy w wielkiej trwodze żyła,
Bo rusko-niemiecka okupacja była.
I nawet jeśli sąsiedzi gadali,
Że będą Polaków wkrótce mordowali,
To znając sąsiedzkie a dobre stosunki,
I mając codzienne wojenne frasunki,
Nikt w to nie uwierzył, gdzie stad odejść było?
Tu stał dom, tu pole, tu jakoś się żyło.
Zostawić to wszystko i iść w niewiadomą?
Drogą tułaczową ku w swej przyszłości stromą?
Gdzie ? Dokąd? Do Polski? A gdzież że jesteśmy?
Wołyń w Jej granicach, tu Jej chwałę nieśmy.
Dokąd iść? Do Brześcia? Lublina? Warszawy?
Stamtąd do obozu! To ważne obawy.
Tu ziemię siać trzeba, pielić, doić krowy,
Wszak Polak do pracy jest zawsze gotowy.
Zostali nie wierząc, ze wkrótce się stanie,
Że będzie wsi całych wielkie mordowanie.
Nie ujdzie nikt z życiem, nawet dziecko w łonie,
Wołyń krwią zaleją i w pożodze spłonie.
Nie było gdzie uciec, gdzie stałeś, zabili,
Z bestialską rozkoszą Polaków męczyli.
Już trupów tysiące, morze krwi wylane,
I były jednostki ludzkie ratowane,
Którym się udało, którzy z tego piekła,
W którym panowała zawziętość zapiekła,
Ledwo uszli z życiem, często poranieni,
Głodni, nadzy, bosi, zmarznięci, zmęczeni,
Nic z domu nie wzięli bo i nie zdążyli,
Brudną wodę z kałuż jak zwierzęta pili.
Wszędzie słychać jęki, serce samo płacze,
Płyną w przerażeniu ciężkie dni tułacze.
Ach, Polsko dla Ciebie, bo myśmy Polacy,
Dla nich jak żmij gniazdo, dla siebie rodacy.
Małżeństwa mieszane już dawno rozbite,
Bo dzieci z krwi polskiej przez ojców zabite.
I żona zabita, która Polką była,
Choć dotąd mężowi miłą sercu była.
Wiatr targa po wioskach otwartymi drzwiami,
Polskie Kresy płoną zasnute dymami.
Wokoło pożoga. Smród ciał rozkładanych,
Bestialsko w czas grozy na męki wydanych.
Krew męczeńska wszędzie, po polach i lasach,
Wróg sądzi - Lach zniknie na zawsze w tych czasach.
A kto ujść próbuje z tych piekieł na ziemi,
Prędzej się w zaświatach spotka ze swoimi.
Tak wymordowano pod dwieście tysięcy,
Wołyń w bólu płacze, krwawi, oraz jęczy.
Jęczą i Bieszczady, bo tam już to samo,
Cudem zbiegłe dziecię nie spotka się z mamą.
Będzie szło kwilące bez kawałka chleba,
Wróg schwyta i w męce odeśle do Nieba.
Kolejną męczeńską krwią spłoni się pole,
Kolejna użyźni tą nieludzką rolę.
Polaków rozbili Jej zwykli sąsiedzi,
Choć jeden i drugi w tej samej wsi siedzi.
A tych Ukraińców co pomoc nam dali,
UPOWCY do nogi też wymordowali.
Z tych, co nienawiści nigdy nie poparli,
Członkowie band UPA życie też wydarli.
Nieważne, że wczoraj wspólnie wódkę pili,
Albo wspólne wnuki może i ochrzcili.
Dzisiaj rzezimieszków w jego dom prowadzi,
Wolnej Ukrainie przecież dobrze radzi.
Ale przyszły czasy, Akcja Wisła była,
Nareszcie pożoga i krew się skończyła.
Rozesłano zbójców w różne republiki,
Tak się zakończyły bestialskie wybryki.
Ale gdy Europa już w pokoju żyła,
Polska partyzantka z bandami walczyła.
Na Wołyniu Rosja rękę położyła,
Tak się baśń ich krwawa o „Wolnej” skończyła.
Żyli w ruskim jarzmie około pół wieku,
Jeśli umiesz myśleć, przemyśl to, człowieku.
Dzisiaj „Wolną” mają, choć nigdy nie mieli,
Bo zawsze w granicach innych państw leżeli.
Lecz czy korzystają z wolności jak trzeba?
Czy dla wszystkich starcza tam domu i chleba?
Jeżeli swym państwem nigdy nie rządzili,
To skąd doświadczenie w rządzeniu zdobyli?
Skąd wiedzą, co komu do życia potrzeba,
Czy szkoły, czy szynki, owoców czy chleba?
A wiec w nędzy żyją, ale się buntują
I resztkom Polaków znowu rzeź szykują.
Hasła i tryzuby gdzie się da, malują,
Za ‘Tamto” Polakom winę przypisują.
Znów zarzewie płonie, gdy iskra wyskoczy,
Ujrzy świat, co dawno nie widziały oczy.
Ale pomsta Boża zawsze sprawiedliwa,
Chociaż często w latach przesunięta bywa.
Przyjdzie jak wiew wiatru, przestępców wysiecze,
I nie wiem, kto z życiem z Wołynia uciecze.
Wszystka krew męczeńska jak potop wypłynie,
Ponure świadectwo wyda Ukrainie.
Zaszumi falami, krzyk i jęki wstaną,
I staną się głośne za każdziutką ścianą.
Upiory wyruszą przez wsie w krwawych ranach,
Każda wieś spalona będzie rozpoznana.
Trucizną tam będą ich rodzime zboża,
Bo krwi rozłożonej wyłonią się złoża.
Boży gniew zaświeci dumnej Ukrainie,
Lecz Boża to sprawa, ilu wtedy zginie.
Kto wie, czy gdy młodzi upiory zobaczą,
Sami mrąc ze strachu rodzicom przebaczą?
Gdzie się pochowają sotni potomkowie,
Gdy ze strachu włosy zjeżą się na głowie?
Gdy dobra nie tworzą w Wolnej Ukrainie,
Ten kraj wcześniej- później przez własny gniew zginie.
Popioły w powietrze na nowo się wzbiją,
Zahuczą płomienie i wilki zawyją.
Bo odzew historii zatoczy znów koło,
Bo ona od wieków najlepszą jest szkołą.
Kto jej się nie uczy, kto jej nie poznaje,
Czyniąc błędy siebie na zgubę wydaje.
Wasza racja stanu też przeminie marnie,
Polska znów z miłością swój Wołyń ogarnie.
Dopiero kapłani poświecą tą ziemię,
W której śpi na wieki umęczone plemię.
Wołyń-to jest jedno wielkie cmentarzysko,
Dobrze, gdy Bóg lasem pokryje to wszystko.
Bo tylko las wyda taką ilość kwiatu,
Która starczy zmarłym każdego powiatu.
Więc niechże pokryją kurhany i doły,
I niech im chór ptasi niesie śpiew wesoły.
A ty, krwi męczeńska czekaj niezadługo,
Choć poddać się musisz jeszcze tamtym pługom.
Przyjdzie pokolenie młode z pieśnią swoją,
By chwalić na wieki polską czerwień twoją.
I świat pozna prawdę i nią się zachłyśnie
A błogosławieństwo nad Polską zawiśnie.
I zejdzie o czasie i Polskę otuli,
Da jeść tym, co w jednej uciekli koszuli.
Zaś tej krwi, co w ziemi wołyńskiej zostanie,
Pan Bóg da w pokoju wieczne spoczywanie.
Sierpień 2013
Ульмас Искандер 30.06.2021 18:35 Заявить о нарушении
Janina Snopek-Stefaniak
MEMENTO
O, krwi, która wsiąkłaś w te wołyńskie pola,
Którą użyźniona była tamta rola,
A która w tej ziemi męczeńską zostałaś,
Wciąż czekasz na prawdę, czemu tu zostałaś.
Gdzie są ci najbliżsi, co cię zostawili?
Czy odeszli z życiem, czy ich też zabili?
I czy ich krew w innym miejscu żyźni ziemię,
Czy gdzieś się przedłuży rodu ojca plemię?
O, krwi ty męczeńska, w miłości jedyna,
Po co tobie była wtedy Ukraina?
-Ach, nie! Bo to polskiej ziemi te połacie,
Szukaliśmy chleba, jak dziś wy szukacie.
Było tam ziem wiele wolnych i pod kupno,
Można siać je było, produkować płótno,
Domy stawiać, sady, rozwijać rodziny,
Szły za polskich chłopców tamtejsze dziewczyny.
A tamci chłopacy Polki tak lubili,
Że także się z nimi z miłości żenili.
I było szczęśliwie, a choć trudna praca,
Ziemia urodzajna, a wiec się popłaca.
Powstawały wioski i kolonie całe,
Polsko-ukraińskie duże, średnie, małe.
Żyło im się dobrze, sąsiedzko po prostu,
Póki w serca ludzkie nie posiano ostu.
Przedstawiono wizję wolnej Ukrainy,
Dla czystki etnicznej bez żadnej przyczyny.
Cała Polska wtedy w wielkiej trwodze żyła,
Bo rusko-niemiecka okupacja była.
I nawet jeśli sąsiedzi gadali,
Że będą Polaków wkrótce mordowali,
To znając sąsiedzkie a dobre stosunki,
I mając codzienne wojenne frasunki,
Nikt w to nie uwierzył, gdzie stad odejść było?
Tu stał dom, tu pole, tu jakoś się żyło.
Zostawić to wszystko i iść w niewiadomą?
Drogą tułaczową ku w swej przyszłości stromą?
Gdzie ? Dokąd? Do Polski? A gdzież że jesteśmy?
Wołyń w Jej granicach, tu Jej chwałę nieśmy.
Dokąd iść? Do Brześcia? Lublina? Warszawy?
Stamtąd do obozu! To ważne obawy.
Tu ziemię siać trzeba, pielić, doić krowy,
Wszak Polak do pracy jest zawsze gotowy.
Zostali nie wierząc, ze wkrótce się stanie,
Że będzie wsi całych wielkie mordowanie.
Nie ujdzie nikt z życiem, nawet dziecko w łonie,
Wołyń krwią zaleją i w pożodze spłonie.
Nie było gdzie uciec, gdzie stałeś, zabili,
Z bestialską rozkoszą Polaków męczyli.
Już trupów tysiące, morze krwi wylane,
I były jednostki ludzkie ratowane,
Którym się udało, którzy z tego piekła,
W którym panowała zawziętość zapiekła,
Ledwo uszli z życiem, często poranieni,
Głodni, nadzy, bosi, zmarznięci, zmęczeni,
Nic z domu nie wzięli bo i nie zdążyli,
Brudną wodę z kałuż jak zwierzęta pili.
Wszędzie słychać jęki, serce samo płacze,
Płyną w przerażeniu ciężkie dni tułacze.
Ach, Polsko dla Ciebie, bo myśmy Polacy,
Dla nich jak żmij gniazdo, dla siebie rodacy.
Małżeństwa mieszane już dawno rozbite,
Bo dzieci z krwi polskiej przez ojców zabite.
I żona zabita, która Polką była,
Choć dotąd mężowi miłą sercu była.
Wiatr targa po wioskach otwartymi drzwiami,
Polskie Kresy płoną zasnute dymami.
Wokoło pożoga. Smród ciał rozkładanych,
Bestialsko w czas grozy na męki wydanych.
Krew męczeńska wszędzie, po polach i lasach,
Wróg sądzi - Lach zniknie na zawsze w tych czasach.
A kto ujść próbuje z tych piekieł na ziemi,
Prędzej się w zaświatach spotka ze swoimi.
Tak wymordowano pod dwieście tysięcy,
Wołyń w bólu płacze, krwawi, oraz jęczy.
Jęczą i Bieszczady, bo tam już to samo,
Cudem zbiegłe dziecię nie spotka się z mamą.
Będzie szło kwilące bez kawałka chleba,
Wróg schwyta i w męce odeśle do Nieba.
Kolejną męczeńską krwią spłoni się pole,
Kolejna użyźni tą nieludzką rolę.
Polaków rozbili Jej zwykli sąsiedzi,
Choć jeden i drugi w tej samej wsi siedzi.
A tych Ukraińców co pomoc nam dali,
UPOWCY do nogi też wymordowali.
Z tych, co nienawiści nigdy nie poparli,
Członkowie band UPA życie też wydarli.
Nieważne, że wczoraj wspólnie wódkę pili,
Albo wspólne wnuki może i ochrzcili.
Dzisiaj rzezimieszków w jego dom prowadzi,
Wolnej Ukrainie przecież dobrze radzi.
Ale przyszły czasy, Akcja Wisła była,
Nareszcie pożoga i krew się skończyła.
Rozesłano zbójców w różne republiki,
Tak się zakończyły bestialskie wybryki.
Ale gdy Europa już w pokoju żyła,
Polska partyzantka z bandami walczyła.
Na Wołyniu Rosja rękę położyła,
Tak się baśń ich krwawa o „Wolnej” skończyła.
Żyli w ruskim jarzmie około pół wieku,
Jeśli umiesz myśleć, przemyśl to, człowieku.
Dzisiaj „Wolną” mają, choć nigdy nie mieli,
Bo zawsze w granicach innych państw leżeli.
Lecz czy korzystają z wolności jak trzeba?
Czy dla wszystkich starcza tam domu i chleba?
Jeżeli swym państwem nigdy nie rządzili,
To skąd doświadczenie w rządzeniu zdobyli?
Skąd wiedzą, co komu do życia potrzeba,
Czy szkoły, czy szynki, owoców czy chleba?
A wiec w nędzy żyją, ale się buntują
I resztkom Polaków znowu rzeź szykują.
Hasła i tryzuby gdzie się da, malują,
Za ‘Tamto” Polakom winę przypisują.
Znów zarzewie płonie, gdy iskra wyskoczy,
Ujrzy świat, co dawno nie widziały oczy.
Ale pomsta Boża zawsze sprawiedliwa,
Chociaż często w latach przesunięta bywa.
Przyjdzie jak wiew wiatru, przestępców wysiecze,
I nie wiem, kto z życiem z Wołynia uciecze.
Wszystka krew męczeńska jak potop wypłynie,
Ponure świadectwo wyda Ukrainie.
Zaszumi falami, krzyk i jęki wstaną,
I staną się głośne za każdziutką ścianą.
Upiory wyruszą przez wsie w krwawych ranach,
Każda wieś spalona będzie rozpoznana.
Trucizną tam będą ich rodzime zboża,
Bo krwi rozłożonej wyłonią się złoża.
Boży gniew zaświeci dumnej Ukrainie,
Lecz Boża to sprawa, ilu wtedy zginie.
Kto wie, czy gdy młodzi upiory zobaczą,
Sami mrąc ze strachu rodzicom przebaczą?
Gdzie się pochowają sotni potomkowie,
Gdy ze strachu włosy zjeżą się na głowie?
Gdy dobra nie tworzą w Wolnej Ukrainie,
Ten kraj wcześniej- później przez własny gniew zginie.
Popioły w powietrze na nowo się wzbiją,
Zahuczą płomienie i wilki zawyją.
Bo odzew historii zatoczy znów koło,
Bo ona od wieków najlepszą jest szkołą.
Kto jej się nie uczy, kto jej nie poznaje,
Czyniąc błędy siebie na zgubę wydaje.
Wasza racja stanu też przeminie marnie,
Polska znów z miłością swój Wołyń ogarnie.
Dopiero kapłani poświecą tą ziemię,
W której śpi na wieki umęczone plemię.
Wołyń-to jest jedno wielkie cmentarzysko,
Dobrze, gdy Bóg lasem pokryje to wszystko.
Bo tylko las wyda taką ilość kwiatu,
Która starczy zmarłym każdego powiatu.
Więc niechże pokryją kurhany i doły,
I niech im chór ptasi niesie śpiew wesoły.
A ty, krwi męczeńska czekaj niezadługo,
Choć poddać się musisz jeszcze tamtym pługom.
Przyjdzie pokolenie młode z pieśnią swoją,
By chwalić na wieki polską czerwień twoją.
I świat pozna prawdę i nią się zachłyśnie
A błogosławieństwo nad Polską zawiśnie.
I zejdzie o czasie i Polskę otuli,
Da jeść tym, co w jednej uciekli koszuli.
Zaś tej krwi, co w ziemi wołyńskiej zostanie,
Pan Bóg da w pokoju wieczne spoczywanie.
Sierpień 2013
Ульмас Искандер 30.06.2021 18:35 Заявить о нарушении