Як каханне зберагчы

Нашы мiлыя буслы -
Гэта прыклад, паглядзi.
Як каханне  зберагчы
I любiмых па жыццi?

Толькi што вясна -
Iх у гнезды прынясла,
А ужо с самага рання
Завiхаецца сям’я.

Ен старауся, каб хаця,
Яна болей адпачла.
То каханне, не мана,
Вiдавочна, не гульня.

Раптам, невыносная жара
Ды  не кiнуць iм гнязда.
Знау каханы, што пара -
Ей крыламi даць цянька.

Толькi ногi усе мяняу,
Але крыл не апускау,
А як  неба зацягло -
Ён палецяу за сяло.

Трэба любую кармiць -
Ёй жа мамай хутка быць.
Як прылецяу, накармiу
Ды пярынкi усе памыу.

Потым ногi размiнау -
Дом пацiху прыбiрау.
Каб сям’i было цяпло,
Шпаклявау яго нутро.

Веццi мудра укладау,
Хату вышай падымау.
Як з’явiлася дзятва,
Шчэ нядужа i сляпа

Бацька з мацi па чарзе
Носяць ежу малышне.
I не будзе тут бяда -
Даражэй за усе сям’я.

Дзецi сталi падрастаць
Вось у хаце i не стаць.
Бес канца яны лятаюць –
Ежу дзеткам дабываюць.

Як хвiлiначка вальна
I накормлена сям’я -
Дрэмлюць з боку, ля гнязда,
Дзюбы сунуу пад крыла.

Дом свой родны берагуць.
У каханнi век жывуць.
Ды, каб людзi так жылi,
Мо б, каханне збераглi?!