Як быццам выціраюць памяць сны.
І ранак пачынаецца аднова.
Сапраўднае жыццё цяпер бяжыць.
А сон - для адпачынку тут аснова.
Рэальнасць захапляе мітуснёй,
Варушаць сэрца новыя пачуцці.
Халоднаю, няветлівай вясной
Ты хочаш да мяне і зноў вярнуцца.
Ды не хапае ліхасці ўжэ.
Гады дык не стаяць на месцы.
І руль трымаць на кожным віражэ -
То для цябе, прабач, замнога чэсці.
Я пражыву паціху, без турбот,
Накінуўшы заслонку на каханне.
Так і вясною малады чарот
Глядзіць на вОду - быццам на вызванне.
7 красавіка 2016
Як быццам выцiраюць памяць сны...
© Copyright: Галя Хейлик, 2016
Свидетельство о публикации №116040801224
Свидетельство о публикации №116040801224
Рецензии