Аб мове бацькавай прадвечнай
Ад Бога данай і святой
Слязою крываваю адмечана
Мы за яе стаім гарой.
Не знікла каб іне прымоўкла
Каб гаманілі ва весь рот
Гэту разумную прымоўку
Мова ёсць , то ёсць народ!
Маем права кнігі меці
На роднай мовачцы сваёй
Адзін раз жывем на свеце
Дык паклапоцімся аб ёй.
Не страляюць і не душаць
Жывем на светлай мы зямлі
Дык чаму ж трэба прымушваць
Каб на ёй пісаць маглі.
Азёры с грабенцамі па вадзе
Млын над ракою з белаю лілеяй
Тут месца будучых падзей
О ! Як народ тут песні пее…
Зямля буслоў , зуброў , аленяў
І пушч зажураных Палесся
Дарога лепшых пакаленняў
Не зарасце і не пачэзне.
Любоў не знішчыцца ніколі
Зямля – бяздонная крыніца
Усіх сусртрэне хлебам з соллю
І мову страціць не згадзіцца
Ніхто , бо прарасла праз нас даўно
І покуль сэрца будзе біцца
Любіць – другое не дано!
Мову люб ць
© Copyright: Лилия Медведева 2, 2016
Свидетельство о публикации №116032602393
Свидетельство о публикации №116032602393
Рецензии