Пра матылё

      Матыль Адмірал


С чыстага неба дожджык дробны
Лета будзе тёплым, добрым.
Вось сонейка прыгрэла и зайграла
Матылёк нясе сябрам надзею
На аксамітна чорных крылах адмірала
Стужкі чырвоныя яскрава пунцавеюць
Чертапалох-татарнік вусень есці
І не трэба падымаць аўрал
Калі у сад захоча ён залесці.
Хай пасмакуе сок са слів і груш
Бо паданкі ад іх усядно згніюць
Ах, які завідны выпаў куш
усюды лятаць-пакуль крылы нясуць.


            Павінае вока


Чатыры цудоўныя кроплі як вочкі
На пер’ях накіданы славутай павы
Вось пра яе тут цікавыя строчкі
Только прыгрэя лучык яскравы
Павіная вока пачне свой палёт.
Ад кветкі да кветкі, нібы танцуе
Колькі вакол розных тут асалод
Крылцы свае раскладае,лікуе
Ад нізкіх траў, да высокіх аблокаў
Ён усе бачыць-Павінае вока.


          Махаон


Самы вялікі матыль-Махаон
Быццам бы сонечны зайчык ён
С кветкамі разам вядзе карагод
І так балюча, неверагодна
За гэта лета не убачыў не воднага.
Занесены зайчык в Чырвоную кнігу
Няўжо назаўсёды матыль загінуў.
Хвосцікаў тонкіх с крыльцаў не убачу
Як шпоры на ботах гусарскіх няінача.
Што ж тут здарылася з нашай прыродай
Як жа мне гэтага зайчыка шкода.


         Крапіўнік


Пад галасы надхнёныя вясны
Журчаннем ручайкоў і крыкам жаўрукоў
Матыль крапіўнік, як  агенчык запасны
Зіхаціць, мільгае між двароў.
На палянцы сонейкам сагрэтай
Нібы хто з вялікай цыгарэтай
Пеплу гарачага насыпаў горстку.
Лятае гэта красапета з мэтай
Каб шчырай абудзіць вясну-красну
Прыблізіць бы хутчэй цёплае лета
Астатніх соняў вывясці са сну.
Вусені ласуюцца крапівай
Ператварыўшыся у кукалкі хутчэй
І праз дзве няделькі стануць дзіўнымі
Прыгожыя крапіўнікі, не адвядзеш вачэй.
Але не прыдасі яму заўвагі
Бо дзівоснае заўсёды з намі.


          Жалобнік


Аксамітна-цёмнай коўдраю пакрыты
Самотны матылёк жалобнік
Ні трэба быць вялікім эродытам
Каб разглядзець кайму з сонечных промняў.
І веснавога неба кроплі
Пацеркамі блакітнымі нанізаны
Ад Бога да людзей пракладзен мосцік
Таемнае нясе пад чорнай рызаю.
Падуе веснавей і ён на волю
Любіць пасмакаваць салодкі сок
Вусені ядуць лісце бяроз, таполяў
Каб акукліцца пітанія істок.
Двухногія істоты шкодяць болей
Сляды на дрэвах зроблены пілою
Горбы смецця, вугалле з залою.
Меткі буйнага пажару
Зеўры жахлівыя выжарын
Запалка кінутая у вецер
У лісце сатлелае і смецце.
Таму і журыцца жалобнік
Апрануўшы чорную сутану
Падымі хутчей цікавы лобік
Ён ляціць разведаць пра заганы.
У саду вішнёвым каля цвету
Блакітны ззяе аганёк
Гэта добрая прыкмета
Нас вітае матылёк.
Навакол смяюцца кветкі
Дзень святочны веснавы
Матылёк маленькі метка
На кветкі вылецеў с травы.
Пахне ён яшче люцернай
Канюшыны стаіць водар
Ветрык хуценька паверне
Аднясе ад нас паотдаль.
Залатыя струны свецять
Матылькоў паветра песціць
Любуйцеся на усёй планеце
Добрыя людзі- найперш дзеці.


          Апалон


Прыгажун наш апалон
Трапляе часта у палон
За яго у нас трывога
Імя ад грэчыцкага Бога.
Яго сачок не абмінае
Ганяюцца за ім з ахвотай
Малюнак асабісты мае
Гэта дзіўная істота.
Аксамітна-чорны вусень
З ланцужкамі рыжымі
Капусту зайцаву ён хрумсціць
К сонейку пабліжай.
У паветры ён маруда
Ад небяспекі каб уцякчы
Спадзяецца ён на цуда
І крыльцамі шабуршыць.
Быццам бы яго “шыпенне”
Вока жаднае спужае
Не дайшло людзям празрэнне
Апошнюю хвілінку мае.
Не шануем Хараство
Не вучымся яго цаніць
Вось і здейсніваем зло
Па матылю душа баліць.
Хочыцца каб ён вярнуўся
Знік прыгажун із Беларусі.


       Мёртвая галава

Начны матыль-мёртвая галава
Бывае белы, жоўты ён
Пра малако і мёд малва
Ён добрай славай акрылён.
Матылёў багата белых
Знацца будзем з малаком
З уражаем яблык спелых
Калі жоўтых- то з мядком.
Быццам на сцягу у піратаў
На крыльцах чалавечы чэрап
Не вястун бяды заклятай
Добрых вестак нясе шэраг.
На крыльцах крэст на крэст косці
Не малы наводзяць жах
Толькі не баяцца штосці
Люді гэтых мілых “птах”.
Ён апошні раз вітае
Гэты чысты небасклон
Ну і што, што не лятае
-Экспанат ён за сцяклом.      
Без жалю , задаволены-паверце
Яго палач сачком прыхлопнуў
Прыляцеў с краёў ён цёплых
За сваёй ён мабыць смерцю.
Любіў мядком паласавацца
Калісці быў матыль вясёлы
Стане гудзець і адбівацца
Калі даймуць ля вулля пчолы.
Музей насякомых стварыць неабходна?
Навошта скажыце прыроду знішчаць?
Пра істоту жывую слова ніводнага
Балюча пра гэта нават чытаць.
Каб матылём любаваліся праўнукі
Прыйсці б да суладзя з Жывою Прыродай
Ніхто не наклаў каб на цуда рукі
Глядзелі б прыгожыя мы эпізоды
Пра матылёў, што Надзею нясуць.