Идти и видеть снег...

Анастасия Котюргина
Ісці і бачыць снег.
Быць смелай за плячыма.
І праз гады прысніць,
і зноў крычаць у сне.
Быць Еваю не грэх,
а з яблыкам дзяўчынай
смяротна. Не даплыць
і да світанку мне.
Прашу тваёй рукі!
Дазволь безабароннасць.
Я дотыкам адным
асветлена! Табе
ўсе белыя сцягі!
Ды не бяруць палонных
за пачуццё віны!
Тры кропкі.
І прабел
стамляецца ў журбе
па словах:
друкаваных,
сказаных ды й забытых
назаўжды,
нястомных і жывых,
прамоўленых старанна
не для мяне.
Бязмоўныя дажджы
ідуць, як сувязныя па маўчанні.
І подзвігам здаецца мне жыццё.
І працякае дзень —
нібыта ў кране
з апошняй кропляй знікла пачуццё
нязнанае, як пацалункаў выйсце,
салёнае — па вуснах і грудзях,
як адчуванне новага жыцця,
што праз мяне адкрыецца калісьці...
І стане домам мне дзіцячы смех.
Ну, а пакуль ісці і бачыць снег.
І за плячыма быць нямілай, можа ...
І толькі прамаўляць: «Магутны Божа,
і з гэтай небяспечнай вышыні
Ты ад мяне яго абарані!»
Бо столькі гора ў вобразе святым,
Бо гэта мора шчасця не па ім,
Што ўсё мінула — зноўку не пачаць!
Я гэты дзень выношу на плячах.
І я журбы падманлівы прысуд
Яшчэ не пакаханаму нясу.

 перевод с белорусского:

Идти и видеть снег.
И смелость за плечам иметь.
Спустя года вдруг задремать,
во сне,как раньше,закричать.
А Евою не грех,
но с яблоком смертельно быть.
И до рассвета не дожить.
Прошу твоей руки!
Позволь мне беззащитность.
Касанием луча освещена!
Сдаюсь тебе на милость!
Но не берут невинных в плен.
Три точки и пробел в словах
в печали утомлённых
печатных, сказанных,
забытых навсегда,
неутомимых и живых произнесённых -
не для меня.
Проходят бессловесные дожди
обетом связаны молчания
и жизнь как подвиг. Подожди.
День вытекает,
словно в кране
с последней каплей
падает неведомое
желание поцелуев.
(Нет, не ревную).
Вкус соли на губах, в груди
и ощущение новой жизни впереди
откроется когда-то мне...
Домашним станет детский смех.
Ну, а пока идти и видеть снег.
А за плечам твоими милой быть
и вслух произносить:
«Всесильный Боже,с опасной высоты
Ты от меня его обереги!»
Ведь столько горя в образе святой
а море счастья не обретёт он,дорогой.
Ведь всё прошло и,снова не начать!
День этот вынесу
я на своих плечах.
Печали же неверный приговор
ещё нести,такой вот уговор.

март 2016 г.