П. Л. I

 
На беларускай нашай зямлi
есць весачка Кушняры.
Там нарадзiлiся, Падольная Лiдзiя,
чалавек вялiкай душы!
Не шкадуючы сваей цеплынi
шчодра i сення ей дзелiшся ты.
Забыушыся пра сябе,
чужыя праблемы рашала заужды.
Для  кожнага слова,  патрэбнае знойдзе.
Кагосьцi  ласкай матчынай адорыць.
Кагосьцi абдыме, слязiнкай абмые,
Да сэрца  прытулiць i скажа ласкава:
- Не бойся, дзiцятка, усё  будзе, як трэба
I боль твой забудзецца, i гора прытупiцца.
Жыцце твае  вер -  абавязкова наладзiцца!,
Ад  шчодрага слова, пяшчотнага позiрку,
Душа супакоiцца, лягчэй нейк становiцца.
Пашлi табе, Божа, Падольная Лiдзiя!
Жыцця стогадовага,
Здароуъя крымневага!
Раднi прырастаючай!
Сяброу нездраджаючых!
Людзей, дабро помнячых!
Няхай твае сэрданька
Дабратой i любоую далей поунiцца!
Няхай  твае раначкi хутчэй зацягаюцца!
Каб  дзецi,  унукi  i далей табой ганарылiся,
Няхай  твая хата -  сто гадоу табой асвяшчаецца!