Мае суседы

У мяне сусед, сябры -
Гэта бусел малады.
Так я думаю, а  мо -
Тая  пара, што дауно
Збудавала на хляве
Цеплае, утульнае гняздо.

Колькi год ужо яно
лашчыць вока -
Ад вясны да восенi ажно,
З ранку да начы буслы
Носяць ветачкi i  травы,
Ладзяць дом для дзетвары.

Хутка лета прабяжыць -
Стануць дзеткi  на крыло
Дый забудуць бацькава цяпло.
Знойдуць пару па вясне -
Будуць ладзiць дом ужо сабе.

Але часам прылятаюць
I да роднага кутка,
Пэуна, часта успамiнаюць,
Як дзяцiнства тут прайшло
Ды бацькоу сваих вiтаюць:
-Дзякуй, родныя, вам  за жыццё!

А яшчэ у хляве жыве
Белагрудых ластаукау сям’я -
Гэта  цуд, скажу я вам,
Каб з гразi зляпiцi дом,
Потым пер’ечкам услаць,
Каб дзiцяткам добра спаць.

Дзень iдзе, за iм другi,
Раптам шчэбет у хляве.
Гвалт стаiць у iх гняздзе -
Хоча есцi дзетвара
I  працуе так сям’я,
Што зайдрошчу птушкам я.

Хутка вырасце яна –
Гэтых  птушачкау дзятва
Дый палецiць са  двара.
Буду я вясны чакаць,
Каб суседзяу cустракаць.