Гiсторыi пра бусла

Жывуць буслы на хляве
Колькi год ужо сабе.
Вось гiсторыя адна -
Пра  гняздо i пра бусла.

Лета. Ранак. Сплю.
Смачны сон яшчэ гляджу.
Чую, крычыць мацi:
- Ох, няма ужо буслянцi.
Дзе ж падзелася яно?

Паглядзела я у вакно -
Cтаiць за баняю адно,
Дзюбу звесiло ужо,
Крылы мокрыя дауно.

Падыйшла, яго  узяла.
Дзюбу доугую само
Палажыла на плячо,
Прытулiлася ажно,
Як да мацеры яно.

Сталi думаць, меркаваць,
Як у гняздо  уладкаваць.
Бацька з мацi  за драбiны -
Сталi  з боку iх трымаць.

Я ж паставiла на дах
Дауганогага бусла -
Дый граблямi падпiхаць.
Ну, а ен - разумнае дзiця,
Уцямiла,  хвалюецца  радня -
Паслухмяна так iдзе.

Дапiхала да гнязда.
Раптам - узмах крыла
I  з“ядналася сямья.
Скачуць з радасцi яны.

Крылы слабыя яшчы
Вось i упау ен у начы.
А праз нейкi час, сябры,
Ужо ляталi нашыя буслы.

Колькi  раз яны
Потым дзякавалi нас,
Наразаючы кругi,
Ды хадзiлi па двары,
Быццам, родзiчы маi
Ранкам у летнi час.

 ***
На хляве у нас гняздо,
Мабыць, дзесяць год ужо.
Як прыкiнуць, можа,
Кiляу трысто у iм было.
З кожным годам усе расло,
Ды на бок схiлiлася яно.

Пад канец ужо зiма -
З завiрухай к нам прйшла.
Так круцiла i мяла -
Усе дарогi занясла.
Гэты вецер-хулiган
Мог залезцi  i у карман,
Снегам шпарка так  круцiу,
Паднiмау яго, мясiу,
Пэунн, думау, што гняздо
Будзе мячыкам яго.

Падхапiу яго, падняу,
На свiнушнiк  бухнуу.
На адной назе крутнууся,
Неяк раптам схамянууся,
Мабыць,  ужо i шкадавау,
Што за надта бушавау.
Узяу i цiхенька схавауся.

Стала цiха i святло -
Толькi знiкла
Буслава гняздо.
Паглядзелi мы – бяда -
Трэба ладзiць,
Дзе ж падзенецца сям”я?!

Не хапiла сiл падняць яго,
Так заладжана было нутро,
Што й пяшчынкi не было.
Усе зломано галле –
Мы адвезлi за гумно.
А заставiлi  ажно -
Колькi  ветачак адно,
Каб  буслам пачаць з чаго.

Толькi сонейка прыгрэла,
Як сямейка прыляцела,
Быццам не зауважыла яна,
Што гнязда ужо няма.
Працавала да цямна.
Ранкам  глядзь -
Сядзiць  яна.

Дзюбай торкае мiж голля,
Каб у гняздзе трымалася цяпло.
Бацька бусел усе носiць:
Лiсце, мох, траву, вецця
Каб сядзець яна магла.

Час iшоу,  i вось  глядзi -
Там кiваюць iх дзяткi.
Ну, а iх гняздо, -
Можа, кiляу зноу i сто.