Пасярод любiмай вескi
Лес узняуся з белае бярозкi.
Гэта нашыя дзяткi, у 90 гады,
Па сабе заставiлi сляды.
Колькi помню на гары,
Трэба дзякаваць сястры,
Быу пясок ды смецце,
А яна - чараунiк на свеце.
Вам кажу, без усякае маны,
Залячыла на зямельцы раны,
Каб праз многiя гады,
Мы збiралi тут грыбы.
Ды растуць, сябры,
Толькi белыя яны.
Ад усей душы –
Сто гадоу сястры.
Бо яшчэ - вясною, у маi,
Прылятаюць салауi -
Гэтыя лясныя пявуны,
Так спяваюць ад душы –
Залiваюць веску песнямi любвi.
Ды не толькi у начы,
А яшчэ злятаюцца у сады
I спяваюць цэлыя дзянькi.
Пасярод любiмай вескi
© Copyright: Софья Коневега, 2016
Свидетельство о публикации №116032007489
Свидетельство о публикации №116032007489
Рецензии