Пра нас i пра калгас

 Быу калгас -
Калiсь у нас.
Вескi тры -
З’ядналiся яны
I яго -  «Iскрай» нараклi.
Выйдзеш бало за хлявы,-
А вакол палi, палi, палi
I растуць хлябы, хлябы
Колькi бачаць вочы.
Iх разрэзвалi равы,
Што капалi нашыя бацькi,
Каб паменшыць тут вады.

Ах, якiя тут былi i льны
Мы iх рвалi, як маглi,
А затым  iмчалi да ракi
Праз высокiя жыты,
Дзе жылi русаукi з пранiкамi
Так палохалi бацькi,
Каб не беглi да вады.
Мы ж  ляцелi вiшчучы
Нiбы гналi нас чарты.

А яшчэ цягнулiся шнуры -
Гэта ж морква ды цукровы буракi,
Што мы рвалi i скраблi,
Каб матулечцы дапамагчы.
Гэта усе, як летуцень.
Зараз тут: вада ды смецце.
Куды знiклi  усе палi,
Дзе ж падзелiся яны?
Iх  укралi бур’яны.
Дваццаць першы век на двары,
А мы хутка прыйдзем да сахi,
Бо прапiлi усе: дзетак, трактры,
Аутобус  госць вялiкi, мiлыя сябры.
Бо дарогi «любата» -  адна срамата,
Як парвана торба жабрака.
Прауда, у  дэпутаты  адзiн рвауся, -
Што кавалак нейк паслауся.
Ен  пра нас забыуся -
Ля дзяржаунага карыта захмялiуся.
Ну, а як там, веска?
 Бог з табою, баба, ты здурмела,
Хочаш, каб дэпутату галава
Аб табе балела?
Захацела жыць у «залаты» век?
Пачакай яшчэ год сто,
Можа й,  будзе што?!
Прападзеш -
Па табе  парасце трава,
Не убачыш ты касмiчнага карабля,
Што на Марс пашле Луна.

Бульба беларуская мая
Так радзiла i вялiкая расла,
Што збiраць прыходзiлi вайска.
А якiя у нас былi надоi малака!
Тут  мiлiарацыя асушыла балата.
Ды кароукi ад`язджалi у лагера
На рачныя берага, дзе расла трава.
Гаспадарка у нас  перадавой была.
Сення – неэстэтычна - у век касмiчны
 У нас  аборы   -  абадраны.
Знiклi дзесь камбайны, мехдвары -
Усе начальнiкi  украi, разняслi,
Гаспадарку раздзялiлi людзяям на паi,
Што  калгасу  жыцце аддалi -
Дый з бумажкамi засталiся яны.

Хто цябе палюбiць, весачка мая!?
Ты знiкаеш цiха,  цiха.
Каб на вас напала лiха,
Хто так веску загубiу
Ды  у аграгарадок не запрасiу.

Неяк едзем па грыбы,
Бацька кажа: «Паглядзi,
Гэта ж мы капалi тут  равы,
Дзе машыны не iшлi
Ды рыдлеукi бралi мы.
От лясiны параслi.
Будзе хутка тут балота,
Бо няма вадзе тут сцека.
А вунь там, здавалася, iшла вална
Было  мора сiняга iльна.
Божа, што  з зямлею стала,
Дзе ж  яна прапала?

Запусцела, зарасла яна,
Дзе шумелi каласы
Тут вадзiцы паласы.
Што улада  думае сабе
У каменнай дамiне?
А як будзе так далей:
Застанецца ад людзей -
Толькi памяць у архiве.

Тут прырода лашчыць вока!
Толькi гляньце, дзе ж палi?
Веска, быццам стог гнiлы,
Прападае без пары.
Будуць толькi тут вятры,
Дзе былi палi, палi, палi
I  людцы  працавiтыя  жылi.
А як ехалi яны у палi
Цi касiць з  касою на плячы -
Дык спявалi  без «вады».
Песнi часта чулi мы
Усiм хапала месца i зямлi,
Бо былi -  гаспадары.