Зноу прыйшла да нас вясна.
Прыляцела ластаукау сям’я,
Дом падладзiла яна.
Раптам знiкла з iх адна.
Час iдзе, iдзе, гляджу -
На дзвярах хлява яны.
Круцяць голавы, хвасты
I не зводзяць ад гнязда вачу.
Толькi цiха у гняздзе,
Не вiдаць дзяцей нiдзе.
Так вядуць яны сябе,
Каб не стацца тут бядзе.
Навучылi iх бацькi-
Хоць галодны не крычы,
Цiха-цiхенька сядзi -
Застанешся жыць тады.
Бо крукуюць тут каты -
Вы ж ласунак не малы.
Час iшоу, раслi яны,
Але ж цiха, без гвалты.
Праляцелi хутка днi -
З iмi дзецi падраслi
Паляцелi у цеплый край
Мне сказалi: «Выбачай.
Завiтаем зноу пасля зiмы,
Помнiць будзем родны дом
З вышынi ён, быццам гном.
Ты ж глядзi, яго нам зберажы».
Зноу прыйшла да нас вясна
© Copyright: Софья Коневега, 2016
Свидетельство о публикации №116031705786
Свидетельство о публикации №116031705786
Рецензии