Час ляцiць, мiгаюць днi,
Татка, без цябе паугода пражылi.
Ды нiяк не верым мы,
Што ужо не убачым i сляды.
Што нiколi i нiдзе, ён не пазаве:
- Дзецi, iдзiце усе сюды.
Што на возе ужо не падвязе,
А нi днём, нi у вечары.
I цячэ, цячэ з вачэй сляза
Горкая, гарачая яна.
I балiць, балiць душа,
Бо на сэрцы зарубка жыва.
Час ляцiць, мiгаюць днi,
© Copyright: Софья Коневега, 2016
Свидетельство о публикации №116031705656
Свидетельство о публикации №116031705656
Рецензии