Зарубкi жыцця
А гады жыццевыя,
Бы слупы вярстовыя
Праляцелi умiг яны,
Ды заставiлi сляды.
Што на сэрцы ляглi
У раучукi й зарубкi.
Хоць любвi вясна,
Крылы мне дала.
I каханай была -
Ды не сталася сям 'я,
Толькi медам абдала,
Здрадаю нахлынула.
Бо другая, што змяя
Цiха любага узяла,
Прытаiушыся яна -
Яд у каханне налiла.
Дачакалася цяпла:
Каралеуна ужо яна,
Валадарыць там сама,
Я ж атручана была.
Ангелочкi з вышынi
Два пасланыя былi,
Ды аднога бяда
Ухапiла э-эа вугла.
Ах, люцкiя языкi
Поуны зайдрасцi яны:
I гразею аблiюць,
I каханне разб’юць.
© Copyright: Софья Коневега, 2016
Свидетельство о публикации №116031705433
Свидетельство о публикации №116031705433
Рецензии