Зайцау хлеб

Мы калiсь былi  малыя,
У казку верылi сляпыя.
Быццам, заяц хлеба слау,
Каб нам тата потым дау.

Пасля працы цяжкай,
Ен  далоняю шурпатай
Даставау iз торбы скiбкi
I казау: “Каб былi вы гiбкi».

У яго заставалася заужды
Некалькi кавалачкау яды,
А быу хлеб такi духмяны,
Быццам, лесам  чараваны.

Пахнуу ён густой травою   
I смалiстай пахнуу хвояй,
Бо вiсела торбачка з ядою
На  камлю чырвонастволай.

А на iм ляжала i iглiца,
Нiбы тонка паляндвiца.
Мы яго так смакавалi,
I на заутра зноу чакалi

Ды яшчэ ен пах купiнай,
Дзе расла зуброука i малiна,
Значыць,  татачкi каса
Працавала з самага рання.

Сустракалi з гамам мы
Татку вечарам c касьбы:
- Сення хлеба заяц дау,
Не забыу, а ты забрау?

Усмiхауся, быу ласкавы,
Гладзiу  сiвыя галовы.
Даставау ен з торбы лусты
Пахам лесу змаэаныя густа.


Рецензии