Напалохау снег

 
Неяк раз, пры канцы зiмы,
Тата, мама i сястра -
Дзесь сышлi усе са двара.
Засталiся у хаце мы адны:
Я i два малодшыя браты.

На пячы гулялiся яны.
Я ж сядзела ля стала –
Казку пра мядзведзя iм пляла.
Раптам бачу, што малы,
Быццам, з дрэва вараб`i,
Шпарка пазляталi да зямлi.
Прытулiушыся яны,
Прашапталi са слязьмi:               
- К  нам мядзведзь залез на дах
I шумiць там,  шась i бах.
Нянька iх была мала -
Поуна страху i сама.
Але  схованка адна
Выручала нас яна –
Там,  пад ложкам, быу кажух,
Каб не мерзi ногi i брух.
На яго абняушыся ляглi,
Прытаiлiся  i замерлi.
Вочы церлi кулакi,
Але моучкi, бес гвалты.

Пэуна, многа часу правялi,
Сплючых нас бацькi знайшлi.
Доуга так смяялiся яны,
А затым на двор звялi
-  Во глядзи, мядзведзь-таптун -
Гэта  ж проста  снег-бягун.
Яму  сонейка само –
Моцна  у  бокi  напякло.
Быу сняжок зляжалы i сiвы.
Поуз ен з даху крахчучы.
Шась i  бах - ляжыць без мовы,
Бо  спаткнуся без падковы.
Напалохау вас стары –
Уцякау ён  ад вясны.