Не задауся дзень з рання

Не  задауся дзень з рання:
Непагадзь стаiць каля двара,
Ды  развальваецца галава
Нiбы -  та  з хмелля.

Вецер шыбы рве,
У правадах ен так гудзе,
Быццам, хтось галосiць на дварэ,
Што, здаецца, дах сарве -
Ды не толькi у мяне.

Але ж трэба паднiмацца
Ды на працу ужо збiрацца.
Страшна дзверы адчынiць -
Не дай, Божа, з ног звалiць.

Не вiдаць нiкого, а нiдзе.
Толькi вецер злосна так  раве,
Так штурхае у плечы ен мяне,
Што прабегчы трэба шлях,
Каб  трымацца на нагах.

Вось урок  i адвяла.
З вучням цiха гутарыла я.
Зноу патрбна мне iсцi,
Але ж  вецер не уцiх.

Знiкнуу з неба сонца лiк,
Пэуна, будзе дожджык лiць.
Трэба хуценька  брысцi,
Каб да дадому мне дайсцi.

- Цiха, ветрык, не шумi,
Больш бяды ты не рабi.
Дахi ты сарвау ужо,
Без святла аставiу i сяло.

Хопiць стукаць у акно!
Душу мне iрваць ажно.
Лепей цiхенька ляжы
Ды пра лета варажы,
Каб хутчэй iшло цяпло,
Адзiноту скрасiло б яно.

Вецер, нiбы-та, паслухау,
Норау свой ен прыхавау
Ды з-за плоту паглядау -
Цi я шкоду прыбяру?

Ен салому падхапiу,
Ашалела закруцiу,
Мне  у вочы засмяяуся,
Як прыйшоу i так схавауся.

Калi у волю нагуляуся,
Прыляцеу ды  спаць уклася,
Каля дому уздож акна,
Каб была я нi адна.